mijn zoon en ik
Naar aanleiding van de emigratie van mijn zoon naar Japan, is mijn leven veranderd. Ik voel me zeker geen zielige achterblijver, maar een trotse moeder. Ik vind het heel dapper dat mijn zoon naar Japan is vertrokken, getrouwd is, en zijn leven nieuwe inhoud heeft gegeven. Ik kom er achter na het plaatsen van mijn eigen Website www.kidsoverzee.com dat er niet veel voor de achterblijvers wordt gedaan.
Ik wil geen stichting, geen bijeenkomsten organiseren of er moet genoeg behoefte voor zijn, maar verhalen lezen, contacten leggen, meedenken, meevoelen en uiteindelijk een boekje maken. Daar heb ik uw hulp bij nodig.
in Japan.
Valt het u ook op dat de media, TV programma aandacht besteden aan de vertrekkende. Kinderen die een huis kopen in Australie e.d.
Hello Goodbey, Ik vertrek e.d. allemaal programma waar ik zelf vol van schiet. Maar ook een beetje boos kan worden, want waar blijven degene die thuis blijven. Wat gebeurd er met als je kind zegt, Mam ik ga emigreren! Ik ga de liefde van mijn leven achterna. Mijn toekomst is niet in Nederland.
Ik was niet geschokken, niet verbaasd want toen mijn zoon naar Australie ging als packpacker kon een liefde niet uitblijven. Het is Japan geworden..na heen en weer gechat op internet. Liefde die geblijven is ondanks de afstand. Trots was ik wel, mijn jongste zoon een wereldburger.
Pijn deed het ook, en dat doet het nog, maar hij is gelukkig en na mijn reis naar Japan zag ik hoe happy en volwassen hij was geworden.
Wie ben ik dan, ja zijn OKASA moeder, onvoorwaardelijk.
Dan ben ik mijn eigen website gaan maken, waar ik leuke en emotionel reacties op krijgt. Daarnaast heb geprobeerd om op een emigratieforum te komen. Ben er binnen 1 dag mee gestopt. Wat een elende.
Als je leest hoe sommige kinderen over hun ouders praten, joh, dat doet even pijn. Ouders mogen dus niet huilen bij het vertrek van hun dierbare, mogen niet zeuren en zeker hun kind geen schuldgevoel aanpraten e.d. Die trouwe hondenogen van mijn moeder op schiphol, gaf me een schuldgevoel, was een van de reactie.
Of waarom ga je als moeder een slachtoffer rol op je nemen, je zoon krijgt vanzelf wel een schuldgevoel, of waar ben je als je zoon later heimee krijgt. Eerst was ik woedend, maar achteraf had ik het gevoel, jullie zijn zelf zielig, ik ben een geweldige contact, ben een goede en liefdevolle moeder dus praat mij geen schuldgevoel aan.
Wel was ik een weekend van slag en vroeg ook meteen aan mijn zoon, voel jij je ook schuldig dat je ons jou familie achterlaat. Neen, totaal niet, en als hij dat zou had gevoel, had ik het uit zijn hoofd gepraat.
Laten wel eerlijk blijven en vooral respect hebben, beiden partijen hebben het moeilijk, en met welke reden gaat iemand vertrekken, mijn zoon ging omdat hij zijn liefde had gevonden, niet om een andere reden.
Ik was destijds zeer verbaasd, want is het niet een logische gevoel, een gezond gevoel, je kind gaat zijn leven elders verder opbouwen. Maar mag je hem missen, mag je een klein beetje rouwen. Laten we eerlijk zijn, willen we niet allemaal onze kinderen om de hoek of in iedergeval in de buurt.
Japan,of andere landen zijn niet zo maar te bereiken, niet voor iedereen financieel mogelijk, en niet iedereen heeft internet. En als je wel internet hebt, dan verzacht het het gemis, maar knuffels tegen een beeldscherm voelt toch wel even anders.
Ik heb diverse contacten gelegd, maar ik wil graag meer verhalen horen van ouders, van broers en zusters of van de geemigreerde zelf.
Deze verhalen wil ik bundelen, misschien eindelijk iets doen voor de achterblijvers van emigranten. NIet een hello goodbey, of ik vertrek programma, maar even aandacht voor degene die thuis blijven.
Laat u verhalen achter op mijn mailadres, website gastenboek e.d.
Ik neem dan contact met u op, heeft u informatie, ideeen e.d.
Ik ben benieuwd. monique
Osaka airport
familie in japan
Tempel
midden in Kobe
