De Eendracht, onderweg naar Las Palmas
Momenteel is De Eendracht onderweg naar Las Palmas en heeft enorm zwaar weer gehad. De opstappers zijn enorm enthousiast en hebben veel verhalen geschreven.
7 december 2006, 0.00 uur gmt
“Van mieten tot maten”
Zo, we hebben ruige dagen en nachten achter de rug. Stormen hebben we over ons heen gekregen. Windkracht 10, 11 en regen hebben ons lange tijd geteisterd. Alle wachten, rood, wit en blauw, hebben het nodige slechte weer over zich heen gekregen. Eigenlijk was iedereen het zat en moe. Gelukkig ging vrijdagochtend de wind zakken en zijn we op de motor verder gegaan om flink wat mijlen te maken in de goede richting. Iedereen was het dus zat, omdat de bewegingen van het schip door de harde wind en flinke golven, je noodzaakte om je constant schrap te zetten. Je moest opletten dat je niet viel, slapen ging heel slecht, je lag te rollen in je bed. Weliswaar alleen, menigeen had dit graag met zijn partner, vriend of vriendin gedaan. Het bedje op de Eendracht geeft daar trouwens weinig ruimte voor, maar oké.
Wat feiten: Ik heb de Eendracht 7 december 2006 om 1.45 uur GMT over de 0-meridiaan gestuurd met 45 knp wind. Bijna 24 uur later heb ik de Eendracht weer over de 0-meridiaan gestuurd met 25 knp wind, beide keren in de goede richting. Tussen die 2 passages hebben wij zoveel wind, stroom en golven tegen gehad, dat we langzaam zijn terug gezakt. Het was eigenlijk meer een kwestie van overleven.
Op een zeilboot moet je natuurlijk met de zeilen in de weer. Een voorbeeld; op 7 december 2006 om ongeveer 3.30 uur gmt, moesten wij de binnenkluiver binnen halen. Het waaide toen 60 knp (een dikke 11 bft). Iedereen moest naar voren, het schip stampte hevig. Uithalen van de boeg van 10 meter op en neer waren heel gewoon. Ik mocht van Rinus trouwens niet vertellen dat iedereen naar voren moest, anders mocht hij de volgende keer niet meer mee.
Ongeveer 24 uur later moesten we weer de binnenkluiver strijken. Een andere wacht had het zeil weer gezet om het schip stabieler te laten liggen. 8 december 2006, 0.30 uur bij 25 knp wind (dikke 6 bft), strijken wij dus het zeil. Weer met z’n allen naar voren en zorgen dat het zeil netjes opgeborgen wordt. Mies achter het stuur zorgde ervoor dat wij bijna van dek spoelde. Op een gegeven moment gaat het schip naar beneden, ik zie mijn laarsen onder water verdwijnen, het water komt tot ongeveer mijn knieen, grijp het dichts bij zijnde touw, wordt door de golf onderuit geslagen en wapper aan het touw in het water. Gelukkig kreeg ik alleen via mijn mouwen een beetje water binnen. Paul werd ook onderuit geslagen en werd door Cor vast gehouden, alleen spoelde het water bij Paul zo door zijn pak van zijn hoofd naar zijn tenen, hij was vergeten zijn capucon op te zetten. Gelukkig heeft niemand zich bezeerd.
Na een bewogen nacht dus, was het heerlijk slapen, sterke verhalen, maar wel echt gebeurd. Hoe vertel ik dat nou thuis?
8 december 2005, 12.00 uur gmt,
onze wacht komt net op, komt het bericht dat we meerdere zeilen gaan zetten. Bezaan, gereefd grootzeil, gereefd schoenerzeil, boomfok, binnenkluiver en kluiver. Een heel karwei waar bijna iedereen aan mee helpt. Heel leuk om te doen. Alwin en Everhard nemen ondertussen foto’s, leuk voor later. Alwin heeft trouwens al heel mooie foto’s gemaakt, schitterend om te zien. Om ongeveer 14.30 uur staan de zeilen en scheuren we met ongeveer 10 tot 11 knopen westwaarts met de Needles van the Isle of Wight aan stuurboord. Ik klokte zelfs tijdens mijn stuurbeurt 13,6 knp, aldus Ko.
In de vorige verslagen noemde ik 2 witte wachters. Nu zal ik er weer 2 bespreken. Cor, een kerel van stavast, wars van hightech zeilspullen. Stuurt als een dijker, je ziet zijn vaar-ervaring er vanaf. 10-tallen jaren op de vissersvloot gewerkt, zie je aan hem af. Als we een vissersboot passeren op korte afstand, zie je de weemoed en herkenning in zijn ogen. Hij weet ook vaak bij welke werf het visserscheepje is gebouwd. Heeft al meerdere tochten met de Eendracht gemaakt, waar hij dan ook weer gezellig over kan vertellen bij een glaasje rode wijn. Schitterend om te zien. Noemt mij steevast Frans. Dan hebben we Ko, durfde eigenlijk niet te zeggen dat hij een motorboot vaart, tussen alle zeilers. Hij kan er wel heel mooi en gepassioneerd over vertellen. Samen met zijn vrouw heeft hij vele mooie tochten gemaakt. Zij schreef alles op en documenteerde het allemaal nauwkeurig in het logboek. Ko denkt er ontroerd aan terug. Eigenlijk zou je die verslagen eens moeten uitwerken. Nu vaart hij regelmatig met zijn nieuwe vriendin op de boot over bijv. het Veerse Meer. Trots op zijn zonen die zijn zaak hebben overgenomen en een eigen zaak hebben, vertelt hij veel over ze. Hij helpt ze regelmatig, wat hij erg leuk en gezellig vindt. Hij is nu lekker 3 weken weg, even overal tussenuit, de boel de boel laten.
We gaan zo weer eten, de tafels worden gedekt door de zeun. Frans en Petra maken er weer een heerlijk maal van. Iets met zalm, geloof ik. Even iets over Petra. Gisteren wilde zij een vegaburger uit de vrieskast halen en dat ging niet geheel zonder problemen. Toen zij de deur opende in de zeer woelige zee, kwam bijna de gehele inhoud van bevroren vlees over haar heen. We schrokken er van. Een gil en een hoop gerommel, gelukkig heeft ze zich niet bezeerd. Daarna heb ik met Petra, romantisch in het hok, het koude vlees weer proberen terug te stoppen in de vrieskast. Morgen nemen we een ander hok met vrieskist! Op naar Plymouth om te bunkeren.
Hans van Gent
9 december 2006, 18.30 uur GMT,
“ehoe, ehoe hoerend hard,….”
Zo, wat hadden wij een haast om in Plymouth te komen. Dachten we eindelijk gunstige wind te hebben, draait-ie en valt-ie weg. Dus weer op de motor. Alle zeilen weer naar beneden en gaan met die “banaan”.
Nou vond ik het zelf niet zo heel erg dat we niet meer zeilden, omdat ik probeerde te slapen en het net leek alsof ik op een wip zat. Je kent dat wel, kom je bovenaan lijkt het net alsof je los komt van je stoeltje en val je weer naar beneden. Nou, zo lagen wij vannacht in bed, lastig slapen, kan ik zeggen. Nadat dus de boot rustiger lag en op de motor ging varen, viel ik in slaap. Anderhalf uur later werd ik weer gewekt voor de wacht van 0.00 uur tot 4.00 uur. Veel sturen, de boel opruimen van het neerlaten van de zeilen en uitkijken. Mooi hoor ‘s nachts varen.
In de ochtend lopen we de baai van Plymouth in. Leuk om weer eens wat dichter bij land te zijn. Leuke baai, zeiljachten waren aan het oefenen. Een Bavaria 36 (Ja, Rien zelfs in Engeland varen ze!) van de Sailing School of Plymouth was afgeladen met zeilfanaten en kruiste door de baai. Later op de middag kwamen er een paar lasertjes en andere kleinere zeilbootjes op het water. Er kwam zelfs een mooie houten 5-meterklasse met een Nederlandse vlag langs zeilen. Het leuke is dat de boten om ons heen varen alsof wij een beziens-waardigheid zijn, is ook zo, maar wij kijken eigenlijk op dezelfde manier naar hen. Iedereen zwaait naar iedereen.
Op een gegeven moment komt de bunkerboot en is ongeveer 2 uur bezig met het overladen van de diesel.
Ondertussen zetten wij met z’n allen de tender overboord en gaan Toon, Petra, Everhard, Briene en Joop naar de wal om inkopen te doen. Joop is dus de einige opstapper die voet op Engelse bodem heeft gezet, bofferd! Volgeladen komen ze ongeveer 4 uur later weer terug. Ondertussen was het prima vertoeven op de Eendracht. Het zonnetje scheen, bijna iedereen was buiten en er werd gezellig gekletst. Iedereen was bezig met bellen, sms-en en fotograveren. Nadat de tender was teruggekomen, alles opgeruimd was, werd het anker gelijk opgehaald en vertrokken. Alle zeilen worden gehezen en we zijn weer onderweg. Nadat de zeilen gezet zijn, gaan we aan tafel. Rosbief, brocoli met tomaat en olijfjes uit de oven en knoflook aardappeltjes, heerlijk.
De volgende 2 zeilers die ik nu kort bespreek zijn de laatste uit onze groep, daarna zal ik wat proberen te vertellen over de andere wachten.
Rinus, een man met heel veel kennis, kan overal over meepraten. Knap om te horen, ik sta elke keer weer versteld van zijn parate kennis. Zeiler in hart en nieren met zijn LM 81. “Zullen wij van de zomer hier zelf varen, Hans?” vraagt Rinus met de schittering in zijn ogen aan mij als wij de Needles van Wight over stuurboord aan ons voorbij zien komen. Vannacht kwam hij met een zakje Engelse drop aan na de nacht-wacht. Die was snel leeg. Rinus is trouwens ‘s nachts regelmatig in de kombuis te vinden om voor ons heerlijke warme tosti’s te maken. Eerst een kopje thee en dan de tosti’s. Als fanatieke helmstokzeiler, heeft hij vannacht de eerste beginselen van het sturen met een stuurwiel bijgebracht gekregen. Ed, onze stuurman van de wacht, stuurt het schip scherp richting zijn koers. Ik vind het knap om te zien hoe hij de elementen en de mogelijkheden van het schip optimaal inzet. Rustig antwoord hij op al onze vragen en waagt zich niet aan voorspellingen, wijs geworden door zijn jarenlange ervaring met de zee. Zijn rust werkt heel geruststellend.
In het vorige stukje sprak ik over de kapriolen die wij regelmatig moeten uitvoeren om de Eendracht aan de gang te houden. Echter door allerlei veiligheids-maatregelen, kan er eigenlijk niets mis gaan. Spectaculair is het wel. Dus thuisfront, wees maar niet ongerust. “Wel nat, maar niet verslagen!” Aldus Ko.
Ik vertelde in het vorige stukje ook dat Everhard, onze dokter en Alwin foto’s maakte. Everhard vond wel dat ik ook iets moest schrijven over zijn krachtpatser werk aan de touwen, bij deze dus. Koste hem wel een borrel! Ook Alwin helpt natuurlijk regelmatig, net als iedereen, aan de touwen.
Zo, wat gaat ons de komende wachten brengen, de Golf van Biskaye. Gaan we nog naar Portugal of varen we gelijk door, wat wordt het weer etc. etc. We zien wel, we zijn overal op voorbereid.
Hans van Gent
