Magazine » 50plus (194 artikelen) » Senioren (4 artikelen)
 |
Ik was vanmorgen op weg naar mijn gedecimeerde nog levende familie om “gelukkig nieuwjaar” te wensen. Een bezigheid die mij vanwege het verlies van mijn vrouw in december 2009, niet gemakkelijk viel. Ik heb het er best moeilijk mee verschil te maken tussen expressies als “je moet het een plaatsje geven, we zijn allemaal sterfelijk en het is Gods wil”.
Ik doe mijn stinkende best om dit te begrijpen, maar vooral om het te waarderen als blijk van medeleven. Ik moet zeggen dat het, althans voor mij, geen succesvolle excercitie blijkt.
Misschien verwacht ik wonderen, maar die blijven ondanks mijn levendige fantasie onvervuld. Het is moeilijk mij te troosten en ik beschouw dit als een onvermoedde tekortkoming, die ik gelukkig nimmer vooraf heb kunnen oefenen. Ik realiseer mij dat dit voor de meesten onder ons geldt, want wie leeft er nu toe naar het afscheid van een zo geliefde partner.
Gelukkig zijn er huisdieren, zoals bijvoorbeeld mijn twee poezen, Happy en Lucky. Thuiskomend, komen zij mij beiden altijd begroeten en geven kopjes tegen bijna alle deurposten, meubels e.d. om te tonen dat ik belangrijk voor hen ben. Zonder enig voorbehoud. Het is een onvoorwaardelijke liefde en als u dat te soft vindt een onvoorwaardelijke genegenheid. Ik heb daar vrede mee. Op 82 jarige leeftijd ben je niet gepassioneerd op zoek naar een andere relatie, maar naar een beetje empathie. Ook dieren hebben dit, gelukkig zou ik haast zeggen. En ik heb er veel troost aan. Kort, maar recht uit het hart. Toch Happy New Year!