Het spijt me, als ik kon zou ik u allen nu een bloemetje geven. Of wacht, u krijgt het er hier bij. Voor het geval u mij gemist heeft. Wat ik niet denk. Er zijn in Nederland een miljoen amateur schrijvers. Die zijn samen goed voor 1.3 miljoen weblogs. Een deel daarvan is hier te vinden, op deze mooie ontmoetingsplaats voor vijftigplussers. Veel leuke, interessante, soms zelfs ontroerende verhalen. Eén reporter meer of minder valt dan niet op.
Heb ik het schrijven hier gemist? Ja zeker wel…Want dat je van schrijven gelukkig wordt weet ik al sinds ik een pen kan vasthouden. Waarom was ik er dan niet? Tja..weet u, ik kan het u uit gaan leggen. Maar dan haakt u af en daarvoor heb ik u als lezer veel te lief. Want hoe fijn schrijven ook mag zijn, schrijvers kunnen niet zonder lezers.
Zo las ik vanmorgen een prachtige column van Remco Campert, één van mijn favorieten. Zonder het te weten gaf hij mij het laatste zetje. Ik hoorde zijn stem. “Kom op, ga schrijven, laat je niet weerhouden, door welk gevoel ook.” Zonder het te weten heeft hij mij gemotiveerd. Dat moet heerlijk zijn. Schrijven omdat je er gelukkig van wordt en tegelijkertijd lezers motiveren. Het geluk van jouw schrijven overbrengen op de lezer. Zoals Martin Bril dat kon met zijn columns. Hij liet mijn dag vaak beginnen met een glimlach, ik mis hem. Als schrijver, als leermeester. Zo schrijven als hij, hoeveel columnisten dromen er niet van? En toch is het maar weinigen gegeven. Nee, mij ook niet, dank u, ik ben het me bewust.
Dat neemt niet weg, dat ik het weer ga proberen. Iets moois, interessants, leuks schrijven. Voor mijn eigen geluk en wie weet een heel klein beetje voor dat van u. Zou fijn zijn.
Tot de volgende keer…
Vera van Brakel…