Heilige koe met fiets
Een bijzondere wereld van paleizen en vestingen, waarvan de kleuren overeenkomen met de zinderende tinten van het omringende landschap: Het blauw van Jodhpur, Jaipur straalt in alle tinten roze, Udaipur overwegend wit en Jaisalmer schittert in het goud van de ondergaande zon in de Tharwoestijn.De Rajasthani zijn mooie mensen, die met hun donkere ogen en kleurrijke klederdracht vrolijkheid uitstralen, die tezamen met de natuurlijke elegantie van verfijnde bewegingen het kleurenpalet van Rajasthan vervolmaken.
Een fietsreis door deze unieke laat je het échte India zien. Hieronder een verslag van de eerste weken………
Gezin in de Tharwoestijn
Delhi:Drie dagen Delhi is in feite 2 dagen te veel. Toch is het goed om hier te acclimatiseren en jezelf onder te dompelen in de gekte, die India heet. In de wijk Pahrganj, waar iedere backpacker een slaapplaats vindt in het doolhof van smoezelige straatjes, ligt ons hotel als een schone oase omgeven door allerhande koopwaar, bedekt met een dike laag stof, koeien, tuc tuc’s, ricksjaws en bovenal mensen, die een weg vinden in de stinkende, modderige steegjes vol afval. Mannen tot hun middel in de riolen in de eeuwigdurende strijd dit afvoersysteem aan de praat te houden. Onze ricksjaw driver moet voortdurend van de fiets om ons, twee weldoorvoede westerlingen, omhoog te sjorren. En wij maar hopen dat deze waggelende schroothoop voorzien is van tenminste 1 rem, als we naar beneden roetsjen in een onvoorstelbare verkeerschaos van alle denkbare vervoersmiddelen. Beschaamd geven we hem de volle mep rupies ondanks het tot de bodem afgedongen lagere bedrag. Zijn beszwete lijf en stralende glimlach rechtvaardigen nog een extra fooitje. Heeft hij weer eens een heel beste dag. Het Rode Fort in Old Delhi, waar vroeger de heersers van India woonden, is van buiten een imposant bouwwerk maar binnen de muren een afgebrand dorp. Vergane glorie met weinig inspiratie om de zaak te restaureren. Een bezoek aan de Sikh tempel aan de overkant maakt een hoop goed. Het is een in alle opzichtren een gastvrij onderkomen, waar dagelijks zo’n 30.000 mensen komen bidden en een maaltijd nuttigen. De Sikh’s zijn trots op hun kastenloze verworvenheden, waarbij ieder mens als gelijkwaardige wordt behandeld.
Delhi verlaten:De derde taxi durfde het aan om ons met de fietsen op zijn dak zo’n 50 km. buiten de hoofdstad, met zijn 20 miljoen inwoners, te brengen. ” Verboden” was hun alom paniekerige reactie. ” Hier komen problemen van, er mogen geen fietsen op de auto vervoerd worden. De politie pikt dit niet!” …..Maar goed, zonder die problemen werden we ergens buiten Delhi gedropt in ‘stads laatste stuiptrekking met ‘slechts’ 700.000 mensen, het ‘dorpje’ Gurgaon. Aangestaard door door talloze nieuwsgierige blikken laadden we de tassen op en begonnen we aan de eerste, altijd weer spannende, fietsschreden. De enige manier om uit deze puinhoop te geraken, was de serviceroad langs de snelweg naar Jaipur te volgen. De eerste 40 kilometers waren dan ook niet echt om over naar huis te schrijven. Als een fata morgana verrees er een heuse Mc Donalds, die ons in zijn eigen westerse miniwereldje voorzag van een gekruide Big India en een meer dan verfrissende Cola. Een grotere luxe kun je je hier, onder deze omstandigheden, niet voorstellen. Een tweede verlichting bracht de afslag naar Newari, waar de weg als bij toverslag rustig werd en we eindelijk een beetje konde gaan genieten. Een kil Governments Guesthouse met een heerlijke maaltijd en een lawaaibak van een aircooler maakte onze eerste fietsdag weer helemaal goed. Ach … een mens is hier gauw tevreden!
Onderweg: Onderweg kun je elkaar gelukkig niet kwijt raken. Over de eenzame landelijke wegen zowie zo niet en in de mierenhoop dorpen op de kruip-door-sluip-door kruispunten ook niet. Iedereen maakt met een druk gezwaai duidelijk, dat je fietsmaatje nog steeds bezig is halsbrekende toeren uit te halen om over te steken. Gerustgesteld afwachten dus en ja hoor, daar komt ze aan met een mengeling van angstzweet en “dat heb ik toch maar mooi overleefd” in een paar lachende ogen. Blijven lachen is heel belangrijk in deze landen, want je kunt alleen maar genieten als je de zaak van de zonnige kant beschouwt.Zonnig is het hier zeker, en warm ook, als allees in de middag is opgewarmd en de fietsen eigenlijk al lang op stal hdden moeten staan. Toch is het goed uit te houden in deze halfwoestijn van Rajasthan. De ochtenden en avonden zijn lekker koel. Midden op de dag loopt het kwik op tot zo’n 35 graden in de schaduw.Het mooiste vervoersmiddel is de kameel, die de zware laasten met opgeheven trotse kop voortzeult. Een trage tred . Morgen is er weer een dag….Iets sneller zijn de tonga’s, grote driewielige dieselmonsters uitpuilend met trossen mensen en baggage. Gefietst wordt er ook op zware koloniale engelse fietsen. Dan zijn er de knetterende tuc tuc’s, vele malen opgelapt vanwege het hoge botsautogehalte. Helemaal onder aan de lijst van vervoersmiddelen bungelen de bussen, die met hun moordadig rijgedrag voor een groot deel debet zijn aan het hoge sterftecijfer in dit kinderrijke land. Niets en niemand ontziend scheuren ze luid toeterend over smalle wegen, zich duidelijk bewust van het recht der sterksten.Genieten doen we ook. Van al die kleurrijke mensen bijvoorbeeld. Beeldschone vrouwen, gehuld in felkleurige sari’s, die zich vaak voorzien van een kruik water of baal stro op hun hoofd, gracieus naar hun werk op het land schrijden. Zoals gebruikelijk in de arme landen, zitten de mannen met hun tulbanden in de plaatselijke kroeg lurkend aan de waterpijp te lullen over hoe het beter zou moeten. Vogels in alle kleuren en maten vliegen aan ons voorbij. De mensen laten de dieren met rust en dat is duidelijk te merken. Ze zijn niet schuw. Het is oogsttijd. Er wordt druk gedorst. Lentil en millet, grondstoffen voor het dagelijkse indiaase voedsel. Genoeg te zien dus onderweg.
De Engelsen hebben een uitstekend spoorwegnetwerk achtergelaten. Alleen op tijd rijden is een hele kunst. Dat is vnl. merken aan de lange bonte stoet voertuigen, die staat te wachten tot eindelijk de spoorbomen weer open gaan. Er is duidelijk een discrepantie tussen het geplande rijschema en de werkelijke. Een half uur wachten in de brandende zon is heel normaal en dat vindt iedereen….. Gelukkig hoeven wij niet mee te doen en kunnen we voordringen en stiekum onder de bomen doorkruipen. Je kunt je geen voorstelling maken van de puinhoop die ontstaat als de bomen weer open zijn……Slaande ruzie over welke rij eerst mag gaan rijden…..Totale opstopping tot gevolg….
Meer lezen over onze reis door Rajasthan…… klik dan op de volgende link: www.rollingoldies.vijftigplusser.nl
transportfiets
onderweg
