In 2011 werd me door Yvonne Rieschke gevraagd een artikel te schrijven voor 50plusser Magazine over ons leven in het buitenland. In “Ik vertrek” is te lezen hoe we de jaren in Portugal beleefden en er overleefden. Vandaag lees ik het nog eens terug en schrijf een update.
Vandaag zijn we ruim twee jaar verder sinds het schrijven van dit artikel. Ik kan het bijna niet geloven, het lijkt zoveel langer geleden sinds ik dit alles schreef, het verhaal over ons vertrek uit Nederland en ons leven in de vreemde. Er is weer zoveel gebeurd in ons leven sinds dat jaar 2011.
We verbleven toen nog in het dorp in de buurt van Vila Nova de Milfontes, waar we ruim vier jaar gewoond hebben. Gilles legde er een mooie tuin aan en we leefden er ons leventje met iets meer gemak, omdat we nu onze aow kregen om van rond te komen. Maar wat daar in eerste instantie zo mooi leek te beginnen, liep toch weer op een onvermijdelijke verhuizing uit en had ook dit keer veel weg van een vlucht. We kregen daar te maken met moeilijke omstandigheden, die me op dit ogenblik nog te vers zijn, nog te kort geleden om over te schrijven. Ook zou ik misschien voor anderen, eveneens betrokkenen bij dit drama, onnodig stof kunnen doen opwaaien, oude wonden openrijten met alle gevolgen van dien. En dat wil ik niet, althans niet op dit moment; het heeft allemaal tijd nodig om te bezinken.
Deze winter verhuisden we dus weer. Nu naar een huisje in het Alentejo tussen heuvels vol oude kurkeiken. Prachtige groene heuvels, die inmiddels, we zijn alweer een half jaar later, veranderd zijn in gouden heuvels. Het groen werd door de vele koeien afgegraasd en wat bleef is door de dagelijks verzengende zon tot een goudkleur verbleekt. Gilles maakte van deze volledig door braamstruiken overwoekerde plek in enkele maanden tijd een prachtige moestuin, een bloementuin rond het huis en een wei voor de paarden. Onze twee paarden, die alle dagen hun buiken vol eten op de omliggende heuvels. We houden weer bijen en hebben het gebruik van een natuurlijke bron voor de tuin. Hier lijken we eindelijk onze rust te vinden, we leren nieuwe vrienden kennen en voelen ons hier meer dan ooit op onze plaats.
Bij het lezen van het artikel uit het 50plusser Magazine van 2011, realiseer ik me ook dat het nu alweer bijna 16 jaar geleden is, dat we Nederland verlieten. Ik kijk terug op een leven van overleven vol avontuur. We trokken van de zuidkust aan de Algarve via de westkust naar plaatsen als Aljezur, Choeiro en Vila Nova de Milfontes naar het binnenland van het Alentejo. En op al die plaatsen hebben we ons thuis gevoeld, we maakten er vrienden en genoten samen met onze dieren van een leven in de natuur. Het maakte ons rijk, dankzij de hulp van vele goede zielen op ons pad. Het maakte ons ook, ondanks de vele ontberingen, maar misschien juist door deze ontberingen, tot gelukkige en dankbare mensen.
Binnenkort begin ik naast het schrijven van de dagelijkse blogs over ons leven in kurkeikenland, een start met het bloggen over die beginjaren in Portugal. Jaren die ik wel tot de meest bizarre kan noemen van ons bestaan. Ik hoop dat jullie me blijven volgen, trouwe volgers en nieuwe lezers, dank je wel.
