IK VERTREK wij gaan emigreren

Ina en Gilles

Emigreren is een stap in je leven die je toch niet zomaar even zet. In deze rubriek laten we mensen aan het woord die deze grote stap hebben gezet of nog gaan zetten.
Ditmaal is er weer een bekende van ons aan het woord: Baasje oftwel Ina en haar partner Gilles. Zij hebben Nederland verruild voor een ” cowboy’leven in Portugal.

het huis op de berg in aljezur, waar we 7 jaar woonden, genomen na de brand: achter het huis is de hele berg verbrand

Het is dit jaar, 13 jaar geleden dat we uit Nederland vertrokken. De aanleiding was een advertentie in een krant, maar de kiem voor dit vertrek is al enkele jaren eerder gelegd…..

Ons vertrek had alles te maken met het veranderende beleid van de regering ten opzichte van de landbouw. Nederland moest een toeristenland met meer natuurschoon worden en daarin paste geen boeren meer. Gilles, die met eigen handen zijn fruitteeltbedrijf had opgebouwd, werd door alle nieuwe wetten en maatregelen van de overheid gedwongen zijn bedrijf te beëindigen…en met ons vele andere boeren..Het was voor ons een moeilijke tijd, omdat het vaak leek alsof we in een slechte thriller beland waren, en alles zo ontzettend snel ging! De frustraties over de afhandelingen van het bedrijf en het beleid van de regering met het daaruit voortkomende ontmoedigingsbeleid, waren groot en het is in deze tijd dat de kiem gelegd werd voor een leven buiten Nederland. Maar aan een vertrek naar het buitenland dachten we toen nog niet,dat idee groeide pas later…

Het was ook een tijd van nieuwe mogelijkheden aftasten, want veel tijd om te treuren was er niet , we moesten weer verder, er moest brood op de plank komen… Gilles die zijn hele leven als hobby de paardensport had gehad, maakte van zijn jarenlange hobby zijn beroep en we kwamen op een manege te werken.

In de jaren, die volgden gingen we in onze vakanties enkele malen naar Amerikaanse vrienden van ons, die zich in het noorden van Portugal gevestigd hadden. Het land sprak ons vanaf het eerste moment aan, het ademde nog een sfeer uit vervlogen tijden en had een wijds landschap met vaak nog ongerepte natuur. En bood ook nog eens mogelijkheden om buiten te wonen. Iets wat voor ons in Nederland niet meer mogelijk was.

Toen we na zo’n vakantie, weer terug in Nederland, een advertentie in een krant lazen, waarin een paardentrainer in de Algarve gevraagd werd, was het contact met de nieuwe werkgever snel gelegd. We gingen het bedrijf , een vakantiecentrum met rijstal bezoeken en enkele maanden later gingen we op weg.

We lieten alles achter ons en in een tweede hands busje vertrokken we met 2 honden, wat spullen en een wasmachine naar het zuiden. Later heb ik hier nog vaak aan terug gedacht, waarom die wasmachine??? Maar daar kan ik nu geen antwoord meer op vinden….dat vonden we toen belangrijk.

Van de reis herinner ik me niet veel meer, alleen dat het ver was en de nachten koud, we sliepen in de bus. Op het nieuwe werkadres kregen we een klein appartementje ergens in de buurt van de stallen. De eerste tijd daar voelde alles vreemd , er hing altijd een gespannen sfeer. Mijn eerste opdracht was de drank voorraad in het restaurant inventariseren, waarmee ik gelijk al kwaad bloed zette bij de rest van de familie. Want bleek later, de hele familie, baas, vrouw en twee zoons bleken alcoholisten en één zoon drugs verslaafd….. Aan het eind van de maand maakte de baas problemen over de loonafspraken, betaalde veel minder uit…..er volgde een lange periode met de vreemdste voorvallen. We konden toen niet vertrekken omdat de bus ingevoerd werd, een ingewikkeld proces, waarvoor we een bureau in de arm hadden genomen. Het duurde bijna een jaar voor we de Portugese nummerplaten hadden, en we weer konden rijden met de bus.

Twee maanden voor we de nummerplaten kregen escaleerde het tussen de baas en ons, dus pakten we onze spullen en reden met de onverzekerde bus naar een westernranche. Dit was ook een soort vakantiemanege, zo’n 5 km verderop, waar we tijdelijk konden verblijven. Hier kregen we ons eerste paard, ze was mishandeld geweest en niemand kon haar rijden. Een klein jaartje hielpen we daar tegen kost en inwoning wat mee op het bedrijfje. Maar in de weekenden was het alcoholgebruik daar zo extreem, met alle gevolgen van dien, dat we ook daar niet wilden blijven.

Via kennissen kwamen we in Aljezur terecht bij paardenliefhebbers, die een verbouwde koeienstal op een berg aan ons verhuurden. We hadden daar prachtig uitzicht op de vallei en de stallen beneden. Om er te komen moesten we over een rivier, langs een touw drie meter omhoog klimmen, en over een pad omhoog naar het huis lopen. Het huis had geen elektrisch en ik kookte er op een houtkachel. We hebben daar 7 jaar met veel plezier gewoond. We leefden van de opbrengst van onze grote moestuin en soms wat geld voor hulp, die Gilles verleende bij paardenmensen en door heel sober te leven, Zo konden we het redden. Op die berg is het veulen geboren en hebben we een paar zwerfhonden opgenomen, ook de verwaarloosde ezel voelde zich thuis bij ons. Daar hebben we ook de vreselijke, alles verwoestende brand meegemaakt, die een groot deel van Portugal in de as legde . Het vuur kwam tot aan onze achterdeur, maar de bombeiras (brandweer) konden het huis uit de vlammen redden.

De winter, die volgde op de brand, was extreem nat. Zware regens en onweersbuien, maakten dat de rivier buiten zijn oevers trad en stukken berg wegspoelden. Ook het dak van het huis begon hevig te lekken, zo erg dat we besloten te vertrekken.

We kwamen in Choeiro bij kennissen. Weer een huisje op een berg met uitzicht op een vallei. Aan de overkant stond het huis van de verhuurders, we konden naar elkaar kijken over de vallei heen. Bovenop de berg lag een mooi plateau met dennenbomen , waar we een wei konden maken voor de paarden en de ezel. En beneden ons hadden we weer grond voor een grote moestuin….Het duurde daar maar één jaar. De verhuurders bleken zwaar aan de alcohol en na verloop van tijd werden hun regeltjes steeds vreemder. Nu liep Gilles net tegen de AOW leeftijd aan, wat betekende dat we van een vast inkomen verzekerd waren, en ook iets meer aan huur konden besteden.

We konden een leuk huisje met wei en grote moestuin huren in Vila Nova de Milfontes aan de westkust, 4 km van de oceaan en daar wonen we nog steeds.

Terugkijkend op onze jaren in Portugal, waren het soms zware tijden, maar ook mooie ervaringen, ik had het niet graag willen missen…..

Je kunt verhaaltjes over ons leven in Portugal volgen op mijn weblog http://www.minaport.50plusser.nl

Bent u ook geëmigeerd, gaat u emigreren (of wellicht vrienden/familie van u) en wilt u dit me anderen delen, stuur mij ( Yvonne Rieschke) dan een ‘priveberichtje’