Klassieke homeopathie en dieren

Onze eerste bull terrier, een witte reu, had, toen hij een jaar of 6 was, een slechte kies.
Onze eerste bull terrier, een witte reu, had, toen hij een jaar of 6 was, een slechte kies.

Veel mensen denken dat je in homeopathie moet geloven. Logisch dat men dat denkt omdat het anders werkt dan reguliere geneeskunde.Het is daarom leuk, denk ik, om eens over dierencasuïstiek te vertellen.Dieren geloven niet…

Hondencasus.
Onze eerste bull terrier, een witte reu, had, toen hij een jaar of 6 was, een slechte kies. Hij had er duidelijk last van. Gekeken, zag er aardig rot uit. Dat ding moest er uit. Dus naar de dierenarts: afspraak gemaakt voor de kiestrekkerij.Hond ‘s morgens gebracht, rond een uur of 16.00 kon ik hem komen halen. Zo gedaan, de dierenarts vertelde: als ik dit iedere week zou moeten doen, zou ik ermee ophouden, wat een beulswerk! Zo vast als die kies nog zat…die hond zal wel hoofdpijn hebben…, heb hem ook nog een extra narcose moeten geven omdat het zo lang duurde!

Alles leek in orde, maar na een week begonnen de problemen…: de hond kreeg zwellingen rond de hielen, de minste aanraking veroorzaakte sijpelen van vocht en bloed. Z’n voorbenen gingen ook meedoen, z’n borst werd rood en korsterig. Kende het verschijnsel: een rasgebonden huidprobleem…Weer naar de dierenarts: Ellende! Kan alleen prednison geven, lost niets op, onderdrukt alleen, hij zal het dan de rest van z’n leven moeten krijgen, als je stopt is alles in no-time terug…. Gevraagd: kan ik het met klassieke homeopathie proberen? Dierenarts: ja zeker, dacht er ook al aan (hij deed zelf ook steeds meer met homeopathie).

Oorzaak van de huidproblemen:
De dubbele narcose met de ontsteking in z’n mond daaraan voorafgaand hadden z’n natuurlijke weerstand zo verzwakt dat hij vatbaar werd voor de in het ras zittende huidproblemen. Klassieke homeopathie kan de klachten verbeteren of genezen en de weerstand wordt tegelijkertijd verbeterd.

Vervolgens diverse middelen gegeven met wisselend resultaat: het ging een beetje op en neer. Hij leek er niet veel last van te hebben maar hij zag er regelmatig uit of hij uit een gevecht kwam. (hij was geen vechter overigens).Omdat hij een eigen hond was kende ik hem goed en wist wat zijn typische karaktereigenschappen waren.B.v.: hij was een heer, gedroeg zich perfect! Hij was erg netjes! Wilde ‘s avonds in een opgeruimde, strakgetrokken mand en hij zorgde ervoor dat z’n kauwbotjes e.d. bij elkaar lagen. Hij was kouwelijk, als hij naar ‘bed’ ging wilde hij toegedekt worden. Na 22.00, je kon er de klok op gelijk zetten, wilde hij niet meer aangeraakt worden (heel apart). Wat eten betreft was hij kieskeurig. Hij liet ook altijd wat in z’n bak staan. Hij was slank en had regelmatig last van z’n darmen (diarree). Hij was graag in gezelschap maar op een afstand. Hij had een hekel aan plotselinge geluiden, schrok er van. Hij was zeer gesteld op vaste regels en gewoontes.(hij had kringen onder z’n ogen van de zorgen toen er een onbehouwen pup bijkwam die van alles sloopte, hij kwam me telkens waarschuwen: kom gauw, ze maakt alles stuk!)

Z’n huidklachten waren verminderd maar het moest beter kunnen. Op een seminar was één van de sprekers een klassiek homeopathisch werkende dierenarts: er zijn een aantal middelen die goed kunnen werken op huidproblemen bij honden. Toen was ik er achter welk middel onze bull moest hebben! Niet aan gedacht, toen nog niet genoeg ervaring blijkbaar! Heb dat middel gegeven en hij had het amper in z’n mond of z’n ogen begonnen te glanzen en binnen een week was z’n huid schoon! Je kon zien dat als, om wat voor reden dan ook, z’n weerstand verminderde z’n huid weer actief werd, maar het zette nooit meer door!Hij is uiteindelijk heel rustig en natuurlijk in z’n eigen mand gestorven op ruim 14 jarige leeftijd.

Nog een kleine vogelcasus:
We hebben een flinke volière met een stuk of 15 zaadetertjes. Van elke soort tenminste 2. De volière is zo ingericht dat de vogeltjes zo natuurlijk mogelijk kunnen leven. Er zat ook een koppeltje Mozambique sijsjes in. Het popje (vrouwtje) van deze twee was een rotvogeltje! Ze zat altijd in de hoogte te loeren op de andere vogeltjes en als ze de kans kreeg stortte ze zich er op! Altijd ruzie! Altijd herrie! En toen kreeg ze ‘legnood’ (het eitje kwam er niet uit). Ze zat ‘dik’ (alle veren uitgezet en niet meer bewegend, als het te lang duurt gaan ze dood). Een popje met legnood kan je makkelijk pakken. Volgens de boeken moet je een vogeltje met legnood voorzichtig het ‘kontje’ masseren met een watje gedrenkt in olie. Gedaan, schoot niet op, vogeltje in de hand eens goed bekeken: wat voor een vogeltje ben jij? Legnood is een niet lukkende geboorte, een akelig karakter, ruzie maken, knokken…. Heb ‘r in het noodkooitje gezet met wat voer en in het drinkwater een korrel van het volgens mij passende middel.De volgende ochtend lag er een eitje en terug in de grote kooi heeft ze nooit meer andere vogeltjes te grazen genomen!

Geweldig toch!
Monique