Mijn man begrijpt me niet, Tanja Tess, Victoria Koblenko, Anouk Maas, foto:Monica in t Veld
Een decor met als blikvangers twee stalen rekken met daarop kussens. En dat gedurende de gehele voorstelling. Is dat niet oersaai? Niet als je kijkt naar de komedie ‘’Mijn man begrijpt me niet’. Dan lig je van de ene schaterlach in de andere. Op 3 november beleefde dit toneelstuk zijn première in het DelaMar Theater.
’Mijn man begrijpt me niet’ gaat over twee zussen die worstelen met hun relatie. De ene is timide, de ander bazig. De ene slooft zich uit als mantelzorgster voor haar schoonmoeder. Haar man ziet het niet. De ene heeft het als juriste helemaal gemaakt. Ze overweegt via Second Love een spannendere partner te zoeken.
Cursus ‘Mijn man begrijpt me niet’
Samen nemen de zusters deel aan de cursus ‘Help, mijn man begrijpt me niet’. Deze wordt gegeven door Tanja Jess. Na de pauze blijkt ze zelf ook met haar relatie te tobben.
Karaktervol
De eerste vijf minuten van ‘Mijn man begrijpt me niet’ vond ik aarzelend. Dat kwam niet door het spel van Victoria Koblenko , Tanja Jess en Anouk Maas.
De oorzaak lag in de opbouw van het karakter. Het hoe en waarom was niet helemaal duidelijk. Na de pauze kwam het toneelstuk goed op gang.
Tanja Jess (1967), Victoria Koblenko (1980) en Anouk Maas (1986) spelen hun rol overtuigend. Ondanks het verschil in leeftijd en levensperiode ergeren ze zich aan dezelfde dingen, zoals zijn vuile sokken in dezelfde hoek van de kamer.
Een spiegel
Vooral de heren krijgen er van langs. Dat verklaart wellicht het geringe aantal mannen in het publiek. Hun onhebbelijkheden ontlokken regelmatig een schaterlach. Toch is het toneelstuk ‘mijn man begrijpt me niet’, geen satire op de man.
Het toneelstuk houdt je vooral een spiegel voor: de sociale druk om je perfecte leven uit te beelden op facebook en andere sociale media. En het streven om uit te blinken op alle sociale vlakken. Je wilt niet alleen je werk goed doen, maar ook het huishouden op orde hebben en een perfecte moeder en echtgenote zijn. Dat alles maakt dit toneelstuk zeer herkenbaar.
Kortom: een toneelstuk barstensvol zwarte humor, ontboezemingen, en ontroering onder regie van Bob Maclaren en geschreven door Marjolijn van Kooten.
