Mijn vriendinnen,

  (Huis)dieren (49)

Ik hoop dat de titel u niet op een dwaalspoor brengt, het zijn mijn twee poezen die mijn solitaire bestaan delen. Wees niet bevreesd, het wordt geen zielig verhaal, ik wil u alleen deelgenoot maken

van het plezier dat je aan katten kunt beleven. Hoe ze heten? Mijn vrouw en ik doopten ze Happy en Lucky, maar ze kijken ook naar mij wanneer ik Piet of Janus roep. What’s in a name?

Toen we ze circa vier jaar geleden van een relatie overnamen, noemden we ze “the demolition sisters”, omdat zij er in slaagden binnen zeer korte tijd ons meubilair te voorzien van kenmerken, die alleen met uiterst scherpe nageltjes veroorzaakt kunnen worden.

Zij vervingen onze allereerste poes, die we –wij woonden destijds na mijn pensionering 8 maanden per jaar in Spanje- cadeau kregen van een Spaanse buurtgenote. Wij doopten haar (ik bedoel de poes natuurlijk) Nancy maar wij moesten haar na 12 jaar wegens ernstige nierproblemen laten inslapen.

Het verlies deed ons erg pijn. Eerst wilden we geen poes meer, maar besloten er toen maar twee te nemen. Eén extra, want zo wilden we het verlies compenseren. Egoistisch, maar niettemin menselijk vind ik.

Nancy was een echte territoriumpoes, die geen enkele concurrentie in haar omgeving dulde. Overtreders joeg zij honderden meters weg en kon recht tegen een 4 meter hoge verticale muur opklunen wanneer een deportatie dat vereiste.

Haar liefste bezigheid was het verkennen van het rookkanaal van de open haard. Omdat we daarop een stuk tuingaas hadden aangebracht tegen het nestelen van vogels, moest zij steeds terug naar lager sferen en viel dan met een plof en vergezeld van het nodige roet weer terug op aarde.

Onze Nederlandse dames zijn echte thuispoezen. Wel op het terras, maar niet op straat. Ik woon op de tweede (hoogste) verdieping van een appartementencomplex.

We hebben hier geen open haard, maar klimmen kunnen ze als de beste. Regelmatig moet ik één van de dames opsporen die zich dan op de bovenste plank van een kastwand tussen mijn T-shirts heeft genesteld. Zich zéér geirriteerd verzet, wanneer ik haar weghaal om haar ook te mogen waarnemen, al was het maar als compensatie voor de Gourmet-maaltijd die ik haar ’s-avonds aanbied.

Weet u, ik praat veel met mijn vriendinnen. Van een debat of discussie is geen sprake, want we hebben zelden een verschil van mening. Hun blikken, die alleen aan eigenwijze poezen zijn voorbehouden, spreken van een innige tevredenheid. Ik hoop nog lang van ze te mogen genieten. Lucky heeft een nieuw spelletje bedacht. Ze gaat op een stoel zitten, wacht dan met veel geduld of Happy onder de stoel wil doorlopen en geeft haar dan een flinke tik tegen de staart. Daarna begint ze zich uitgebreid te wassen, mogelijk uit schaamte over haar brutaliteit vermoed ik.