Nederland SCHREEUWT om CULTUUR
Ingezonden stuk. Eerst was er de stofkam. Toen kwam de efficiencykorting. Nog weer later de kaasschaaf. En nu is er de botte bijl. Het kabinet zet frontaal de aanval in op kunst en cultuur. Er wordt ruim 20% gekort. En als toegift gaat de BTW op kaartjes voor beeldende kunst, concerten en voorstellingen omhoog van 6 % naar 19%. En dat terwijl de hele kunstenbegroting van het Rijk niet groter is dan de aanleg van een paar kilometer snelweg. Dat is geen bezuinigen, dat is moedwillig slopen van iets waar het gros van de Nederlanders van geniet en waar alle Nederlanders van profiteren.
(letterlijk overgenomen van de actiewebsite www.nederlandschreeuwtomcultuur.nl)
Limburg SCHREEUWT om CULTUUR
Onder het motto “Nederland SCHREEUWT om cultuur!” gaf zaterdag 20 november 2010 kunstminnend Nederland op enorme schaal gevolg aan de oproep om van zich te laten horen.
Ieder die wilde helpen voorkomen dat er onherstelbaar wordt gesnoeid in kunst en cultuur was uitgenodigd om in formatie te schreeuwen om die broodnodige cultuur. In ca. 70 steden hebben zo’n 100.000 mensen op vaak ludieke wijze hun adhaesie betuigd.
Waaròm?
Moet het kabinet zich niet schamen als het dat nog moet vragen?
Cultuur is voor ons allemaal. Maar het is ook van ons allemaal.
Kunst en cultuur zijn niet elitair zoals soms wordt beweerd. Cultuur is ook niet alleen een galaconcert in het Concertgebouw maar ook die uitvoering van de kinderen die les hebben op de muziekschool. Toneel in de schouwburg is cultuur maar ook dat van het buurthuis of die amateurgroep.
Herman van Veen zong in zijn Hilversum 3 dat op een steiger een lied klonk, van Paljas of Jeruzalem. Ook dat is cultuur, zowel van Herman van Veen als van die bouwvakker. Wie leent er nooit boeken uit de Bibliotheek? Nederland LEEST immers? Wie gaat er niet eens naar het Archeon of Naturalis? Of het Rijks-museum? Cultuur zit in al die dingen.
Kunst en cultuur zijn dagelijks om ons heen; om IEDER van ons.
Daar mag niet op beZUINIGd worden, en zeker niet in DIE mate!
CULTUUR mag niet moedwillig gesloopt worden; daar moeten we juist ZUINIG op zijn!
Voor wie er gedetailleerder over wil lezen: raadpleeg www.nederlandschreeuwtomcultuur.nl. Daar is uitvoeriger te lezen hoe stimulerend cultuur is en hoe cultuur ook juist bijdraagt aan de economie en dat dit kabinetsplan op termijn hieraan vooral schade zal toebrengen.
In de 70 steden waar de manifestaties plaatsvonden is op heel verschillende wijze met het protest omgegaan. In Leiden, waar ik woon, was in het Van der Werffpark ook van alles te doen, maar daaraan kon ik helaas niet deelnemen omdat ik het weekend in de Belgische Voerstreek zou zijn. Maar daar ligt Maastricht niet zo ver vandaan…. Op naar Maastricht dus, want ook Limburg zou schreeuwen om cultuur!
Op allerlei locaties in Maastricht kwamen mensen bijeen om van daaruit naar de Markt te trekken. Voor ons was dat bij het theater Het Vervolg van de Toneelgroep Maastricht waarvan de acteurs met (lege) koffers hun motto uitdroegen: “Kan Toneelgroep Maastricht binnenkort de koffers pakken?” Voor we op pad gingen studeerden we eerst een protestlied in:
Diep in ’t bronsgroen eikenhout, doolt een bonte stoet.
Door het kabinet verjaagd, dat niets van cultuur hebb’n moet.
Ooit een trotse toneelgroep, nu verarmd, ontspoord,
want in mijn vaderland wordt cultuur gesmoord,
Ja, in mijn vaderland, wordt cultuur vermoord!
Een geïmproviseerd-mobiele luidspreker (op een koffertrekkarretje) zou hiervan de begeleidende muziek onderweg continu afspelen. Het klonk vrij “gedragen” zodat de overigens verder vrolijke stoet mij aan een rouwstoet en een treurmelodie deed denken. Alle betogers hadden van de Toneelgroep tekst-borden en fakkels meegekregen of zelf meegenomen en er liep bijvoorbeeld ook een ludieke figuur mee met een snoeischaar. Om te snoeien, op “wat dan ook”, zolang het maar NIET op cultuur was…
We hadden onderweg veel bekijks en er sloten zich ook steeds meer spontane sympathisanten bij ons aan. En route ontmoetten we onder luid gejuich groepen die vanaf andere locaties waren vertrokken en we trokken gezamenlijk verder naar de Markt. Hier werden we verzocht ons op te stellen in de vorm van een levensgroot vraagteken; het vraagteken van “Waarom in hemelsnaam zó drastisch snoeien op iets dat zo wezenlijk is?”. Met het ontsteken van de fakkels werd bij de punt van het ? begonnen en toen dat helemaal verlicht was namen vanaf een verhoogd platform vier sprekers het woord. De eerste drie deden dat ambtshalve maar hun bijdrage was daar niet minder bevlogen onder. De vierde spreker vertegenwoordigde het publiek. Ed Spanjaard dirigeerde vervolgens vanaf datzelfde podium het Limburgs Symfonie Orkest dat hoog boven hem en ons, op de balkons van het stadhuis was opgesteld.
En toen werd door hem het sein gegeven voor de SCHREEUW der SCHREEUWEN: die om cultuur en dat was er één met een enorme power en een o n t z e t t e n d lange adem…
Daarna werden de fakkels gedoofd en ging de menigte uiteen.
En nu maar afwachten of het kabinet ook LUISTEREN wil…
de opmars van de betogersstoet naar de Markt in Maastricht
Ed Spanjaard dirigeert het L.S.O. vanaf het podium terwijl de orkest boven, op de balkons van het stadhuis staan opgesteld