•
Politiek
(130 artikelen)
 |
Zittend voor het raam van een lokale fastfood uitbater, zag ik hem naderen. Ik heb jaren geleden nog wel eens tegen hem (en zijn partner) competitie gespeeld in het amateurtennis.
Dat is nu, althans voor mij historie, want zo’n tien jaar geleden kreeg ik plotseling problemen met mijn linkeroog en moest het “dubbelen” staken. Ik kon nog wel vanaf de baseline en met veel topspin een single spelen, ik had nog voldoende lucht maar weinig zicht, maar mijn leeftijdsgenoten leden onder het tegenovergestelde, namelijk voldoende zicht en weinig lucht. Resultaat, het tennissen was definitief van de baan, en mijn kennis raakte tengevolge hiervan dus uit het oog. Het goede bedoel ik.
Na enkele tikken met mijn ring tegen het venster, merkte hij mij aan de andere kant van het glas op en keek mij (blij) verrast in de ogen. Tenminste, dat heb ik maar aangenomen. Hij orienteerde zich even op zoek naar de ingang, maakte rechts uit de flank en botste pardoes tegen de “veel te schone glazen puideur. Normaliter, althans bij beter weer, staat deze open, maar was nu, rekening houdende met de toch wat forse wind, terecht gesloten. De klap dreunde door het pand!
Hij liep om naar de officiële ingang en vervoegde zich met een “Hé, lang niet gezien, alles goed neem ik aan, aan mijn tafeltje. Na hem gerust te hebben gesteld, keek ik naar zijn rechteroog, dat regelrecht leek geimporteerd uit Rocky Bilbão. Het was wat gecamoufleerd door middel van een maskerende crème. Na het uitwisselen van wat geijkte beleefdheden, vroeg ik hem dan ook nieuwsgierig naar zijn “shiner”. Dat heb je zojuist niet opgelopen? Soms een tennisbal op je oog gekregen? Het leek mij een geschikte alternatieve vraag.
Hij ontkende. Nee, dat kwam door wat anders. Je weet natuurlijk dat ik een baan heb bij een bewakingsbedrijf en wordt ingezet in winkelbedrijven. Ik wilde hem niet teleurstellen, maar het was echt nieuws voor mij. Gerust gesteld vervolgde hij, Nou, ik was gedetacheerd bij “je weet wel” en zag uit mijn ooghoek dat iemand een smartphone van het schap griste en onder zijn jas stak. Denkend aan de versoepeling bij handmatig ingrijpen door burgers bij overvallen, inbraken en dergelijke misdrijven, spoedde ik mij naar een plek in de winkel waar ik hem kon onderscheppen. De dief wijzigde, wellicht had hij mij al opgemerkt, plots zijn vluchtroute, en probeerde via een ander pad de uitgang te bereiken.
Mijn aktie kwam hierdoor op een tijdachterstand en ik kon niets anders meer doen dan een teckel te forceren, die in een Jupiler wedstrijd beslist tot een rode kaart zou hebben geleid. Hij kletterde op de grond, kreeg een bloedneus, een bloedende wenkbrauw en zijn bril was ook ineens spoorloos.
Tijdens die val was blijkbaar ook de smartphone vanonder zijn jas ergens buiten onze waarneming beland. De politie arriveerde en wat bleek alras, ik had volgens de wetsdienaars, een agent en een agente, buitenproportioneel geweld gebruikt. De dader, in hun ogen het slachtoffer had -gelukkig voor mij- geen intentie mij te laten vervolgen en hij werd voorzichtig bloedend en zwaar teleurgesteld naar huis gezonden.
Ik kreeg nog een aantal goedbedoelde waarschuwingen en de laatste was, “doe voortaan een tandje minder. Uw slachtoffer had echt niets onder zijn jas, u heeft het dus gewoon verkeerd gezien. U mag blij zijn, dat wij geen procesverbaal hebben opgemaakt waardoor u een strafblad zou hebben gekregen. Dat is het laatste wat u wenst, zeker indien u een job heeft in de bewaking.
Tijdens de teckel botste ik tegen een leestafel, vandaar mijn blauwe oog. Ik wilde het nog als argument inbrengen in mijn verklaring voor de sliding. Ik had tenslotte ook een letsel, niet dan. Beide agenten schudden meewarig hun hoofd over zoveel onkunde of onbegrip. Wees verstandig meneer, het is nu nog allemaal goed verlopen. Drijf de zaak nu niet op de spits.
Enfin, ik ga maar eens omzien naar een andere job. Ik ben zuinig op mijn ogen. Trouwens, hoe gaat het met jouw oog? Hij wachtte nieuwsgierig op mijn antwoord.