Uitgeverij Eenvoudig Communiceren en Stichting Lezen en Schrijven publiceerden op 8 september de autobiografie van Gormah Dade. Op haar 19e vluchtte ze vanuit Liberia naar Nederland. Op haar 37e leerde ze lezen en schrijven bij het ROC in Almere. Haar boek dwingt respect af voor een vluchteling. De Nationale Postcode Loterij maakte het boek mede mogelijk.
Nederland wordt overstroomd door vluchtelingen. Dat valt niet overal in goede aarde. Menige gemeente ziet ze liever gaan dan komen. De regering dwingt gemeentes om de ontheemden toch op te nemen. Dit neigt naar dictatuur maar wat gaat er in een vluchteling om?
De hel van Liberia
De Liberiaanse vluchteling Gormah Dade neemt de lezer mee in haar autobiografie. ‘’Gormah Dade het Verhaal van een vechter.’’ In heldere maar aangrijpende taal beschrijft ze het leven in de hel van Liberia. Waar mensen proberen te overleven in een wereld waarin een persoon voor rebellen niets meer voorstelt.
Neem bijvoorbeeld haar bezoek aan de markt. Opeens komt er een auto van rebellen aanrijden. Bovenop staat het afgehakte hoofd van een dode man. Ze trekken een meisjes in hun auto en gooien haar er de volgende dag weer uit. Ze bloedt en heeft overal pijn. In zo’n wereld wil je toch niet leven?
Te goed van vertrouwen
Gormah Dade ziet voor haar ogen hoe mensen worden doodgeschoten. Zelf wordt ze verkracht. Ondanks al deze gruwelijkheden blijft ze vertrouwen stellen in het goede van de mens. Ook in Ben. Door met hem te trouwen kan ze naar Nederland vluchten. Over het wennen aan een totaal andere wereld gaat het tweede gedeelte van dit 128 pagina’s tellende boek.
Ze denkt met hem gelukkig te worden maar dat pakt anders uit. Ben blijkt niet de persoon te zijn die zij in hem ziet. Hij heeft bovendien een gat in zijn hand. Om eigen gewin laat hij haar een lening ondertekenen van vijftigduizend euro. Na zijn overlijden moet ze deze schuld aflossen. Indrukwekkend is haar verhaal over hoe ze zich staande houdt en intussen twee zoons opvoedt.
Ruimte in het hoofd
Gormah Dade schreef haar verhaal op advies van haar leraar en medeauteur Wine Baljet. Zij raadde haar aan haar verhaal op te schrijven zodat er ruimte in haar hoofd kwam. Ook vond zij het een goede oefening voor Gormah’s Nederlands.
Het derde gedeelte van dit boek is geschreven door Wine Baljet. Dit gaat over haar Gormah’s verdere leven. ‘’Alles opschrijven was voor haar niet meer zo nodig’’, schrijft Wine. ‘’Bovendien had ze minder tijd om te schrijven want ze kreeg een nieuwe baan in de zorg.’’ Wel heeft ze tijd voor het werk als Taalambassadeur voor Stichting Lezen en Schrijven. Daarover lezen we in de laatste bladzijden van dit boek dat inzicht geeft in het leven van een vluchteling.
