Leids Cabaret Festival – 1
Wat ooit begon als een klein, typisch Leids festival in 1978 groeide uit tot een toonaangevend podium voor Nederlandse en Vlaamse nieuwkomers in de kleinkunst, dat in die 33 jaar al vele groten heeft voortgebracht voor die theaterwereld. Het ging aanvankelijk niet om een prijs (die was er zelfs niet) maar om de eer en ook om de podiumervaring. Later kwamen er een publieks- èn een juryprijs.
Namen van cabaretiers die doorbraken na hun deelname aan of het winnen van dit festival zijn o.a. Jack Spijkerman, Erik van Muiswinkel, Rob Kamphues, Vincent Bijlo, Lebbis en Jansen, Hester Macrander, Kees Torn, Sanne Wallis de Vries, Mischa Wertheim, Brokstukken, Najib Amhali en Javier Guzman: volledig is deze lijst zeker niet…
! VARA Leids Cabaret Festival – 2
Dit jaar gaat het festival plaatsvinden op maandag 7, dinsdag 8, donderdag 10 en zaterdag 12 februari, uiteraard in de enige echte Leidse Schouwburg. Maar ik kan nu al een tipje van de sluier oplichten. Ik heb namelijk alle audities al gezien en dat waren er eenentwintig!
Die audities hebben op drie achtereenvolgende zondagmiddagen (9, 16 en 23 januari) plaatsgevonden, met op elk van die middagen zeven optredens. De sfeer van het gezellige café waar ze plaatsvonden was heel informeel maar daarom niet minder spannend voor de deelnemers, want behalve voor ons – het publiek dat weet waar het die audities moet vinden – spelen die wel voor een vakjury die rijp en groen straks zal weten te scheiden.
En? Is er talent onder die deelnemers?
Absoluut! Maar er was rijp & groen. En de jury zal er een hele dobber aan hebben om kaf van koren te scheiden. Om nog even in de sfeer van de beeldspraken te blijven: hoe moeilijk moet het ook voor hen zijn om appels met peren te vergelijken? Ik ga dan ook geen oordelen vellen: die taak laat ik graag over aan de vakjury en ik ben eigenlijk blij dat ik daar geen zitting in heb.
Want a l l e m a a l hebben ze hard gewerkt op weg naar deze middag, en òp deze middag zelf. Ik heb heel wat zweetdruppeltjes zien rollen onder de felle lampen, en niet alleen wanneer er bokkensprongen en puurfysieke hoogstandjes aan te pas kwamen! Ook een spetterende tekst uit de mond laten rollen en dat zonder enige aarzeling volhouden over twintig minuten is een hele inspanning en er waren beslist zulke potentiële redekunstenaars bij. Maar er waren ook zoetergevooisde conférences die dan weer hun eigen charme hadden. Soundos El Ahmadi praatte ze allemaal op de van haar bekende spontane manier enthousiast aan elkaar. Een “act” op zich!
Ondermeer (compleet kan ik niet zijn in dit korte bestek) waren er een goochelact, een Kazachstaanse buikdanseres in badjas, kunstanalysatoren, een postsorteerder, een moeder bij de kleuterschool, saunagangers, humor à la Urbanus maar ook van het type John O’Mill; een babbelende huisvrouw-in-bloemetjesjurk, maar ook een met honkbalknuppel zwaaiende performer, een wie-van-de-drie act, een standup comedian met veel pizza’s, een verliefde jongeman in Artis, een politiek geëngageerde conférence, een streber met ADHD, een hypergeëxalteerde jonge vrouw die naast haar te kleine maat naaldhakken op platvoeten liep en dan weer plat Westfries sprak… en aan wie deed die me toch denken??? Er waren er trouwens meer die associaties opriepen met bekendere cabaretiers.
Maar er valt nog veel meer over te zeggen. Er zijn zoveel verschillende ingrediënten die een cabaretier nodig heeft om over te komen op het publiek: podiumflair, tekstbeheersing, stemmodulatie, zangstem of ander muzikaal talent, originaliteit, het spelen/tonen van verschillende emoties en stemmingen, kunnen switchen van een romantische ballade naar flitsende actie, het contact maken met het publiek, en ga zo maar door…
Niet iedereen beheerste dat allemaal. Sommige optredens hadden nog een te hoog tussen-de-schuifdeuren-gehalte, en leken nog wat te moeten groeien, terwijl andere “het” gewoon niet hadden, en weer andere ons van het ene hoogstandje in de volgende verrassing lieten tuimelen… Sommige cabaretiers in wording namen ons helemaal mee in hun wereld, zoals één van hen het zelf uitdrukte. Soms ook was het optreden zo spetterend, dat het ècht m u i s s t i l was in het publiek.
Tussen dat publiek bevond zich ook de jury met o.a. Erik van Muiswinkel, die zelf in 1985 met Zak & As (met Justus van Oel) de winnaar was. Ook Onno Innemee die in 1990 met Bart Leijnse met hun “Basterd” zelf deelnam, maakt deel uit van die jury. Wie er verder in zitten is mij niet bekend.
Maar nu is aan hen de taak om uit die eenentwintig deelnemers de uiteindelijke kandidaten te selecteren die aan het festival mogen gaan deelnemen en kans maken op een plaatsje in de kwartfinale, en/of halve finale en/of finale. . .
Wie van hen zal zich straks de winnaar mogen noemen?
Een ding is zeker: WIE dat ook wordt: IK heb die winnaar al gezien, al wist ik dat toen nog niet…
Een van de optredend artiesten
Publiek
Jury: Erik van Muiswinkel
Te grote voet(en) of te kleine schoenen..?
