Je wordt ontslagen en dan? Solliciteren natuurlijk maar wat als er geen geschikte banen beschikbaar zijn? Of laat ik het anders formuleren. Wat als je wel iets vind maar je sociale onzekerheid groter wordt door het moeten kiezen van een baan met minder zekerheid, salaris en inhoud.
Op de redactie komen verhalen binnen van mensen die zonder succes wel 300 sollicitaties de deur uit hebben gedaan. Veel bedrijven nemen niet eens de moeite om netjes op de brief te reageren, laat staan dat je wordt uitgenodigd. Kun je op gesprek komen, dan merk je al gauw dat oudere werkzoekenden vaak ten onrechte als veeleisend, duur en niet flexibel worden gestigmatiseerd.
De wil om te werken is er maar er zijn uiteraard wel grenzen aan de geschikte baan. Als accountmanager ga je als het even kan geen productiewerk aan de lopende band accepteren. Demotie is in tijden van crisis en krapte op de banenmarkt een vanzelfsprekendheid. En na twee jaar thuis te hebben gezeten gaat het bij de meeste mensen ook ‘knagen’. Werken is gezond, goed voor je eigenwaarde en het houdt je bezig. Dus wat doe je dan?
Wij zijn op zoek naar verhalen van mensen die werkeloos geworden zijn en op hun eigen manier invulling aan dit ‘probleem’ geven.