Gisteravond ging ik vanuit Nijmegen zelfstandig naar Carré, Amsterdam, om de musical ‘Sunset Boulevard’ te bekijken. De uitvoering was bij vlagen prachtig, maar daar gaat hem nu niet om. Belangrijker vind ik om verslag te doen van hoe ik als mens met visuele en andere beperkingen er toch in ben geslaagd helemaal zelfstandig mijn einddoel te bereiken.
Het einddoel is simpel. Ik wil uiterlijk om 20.00 uur in mijn stoel in Carré zitten. Al het andere maak ik daaraan ondergeschikt. Methode: eindeloos vragen zodra iets onduidelijk is.
Ik zou rond etenstijd in de trein zitten. Het makkelijkst is om dan ’s middags warm te eten en ’s avonds brood en koffie mee te nemen. Maar wat moet er dan eigenlijk allemaal in mijn rugzak?
· Dubbele boterham met kaas
· Dubbele boterham met droogworst
· Thermoskan koffie
· Plastic beker met houdertje
· Drie cupjes melk
· Twee mariakaakjes
· Drie vellen keukenrol
· 1 Appel
· 1 Schilmesje
· Flesje water ½ Liter
· Flacon water, met twee slokjes
· Medicijnen
· Blindenstok
· Elektronisch reserveringsbewijs
· Routebeschrijving heen en terug, ook van trein eerder en trein later
· iPod
· Snoepjes
· Zakje Japanse mix
· Jasje
Simpel? Helemaal niet! Mijn kortetermijngeheugen kan maximaal drie dingen tegelijk onthouden. Natuurlijk schrijf je een aantal zaken op en streep je de lijst af. Maar andere dingen denk je pas aan als je de tas aan het pakken bent en je gaat niet iedere keer alles noteren en afstrepen. Resultaat: Ik begon om 14.00 uur met mijn tas en was, met tussenpozen, omstreeks 17.00 uur klaar.
Daarna met bus en trein op stap. Natuurlijk nam ik een trein eerder dan had gehoeven, dan had ik voldoende speling met de tijd. Het brood en de koffie kwamen na twee stations uit de rugzak en het was heerlijk. Maar het probleem kwam bij de overstap van trein naar metro op station Amsterdam ArenA en het vinden van het theater toen ik daarna de metro uitstapte.
Op het station stonden mensen gratis blikjes uit te delen. Hun vroeg ik naar het metroperron en ik werd keurig door hen gebracht. Daarna gevraagd waar de metro die ik hebben moest zou stoppen en dus kwam ik op het juiste perron uit. Nee, de eerste metro ging ergens anders heen, ik moest de tweede die stopte hebben.
Na het uitstappen vroeg ik het welk perron ik voor de terugreis moest hebben. Ik zou misschien maar weinig tijd hebben en dan is het erg vervelend te moeten zoeken. Ze lieten het me zien. Daarna vroeg ik: ‘waar ligt Carré?’ Ze antwoordden: ‘Hierboven en dan gewoon rechtdoor.’
Nou niet dus.
Ik vroeg het dus maar aan passanten. De eerste zei: ‘I’m sorry, I don’t understand.’ De tweede zei: ‘Wass sagen Sie???’ de derde wist het niet, de vierde zei: ‘Tsjing tsjang tsjong en ping pange pong?’ en de vijfde zei: ‘heel envoudig, hier linksaf, doorlopen tot aan de Amstel en dan rechtsaf. Na 50 meter is rechts de hoofdingang.’
Eenmaal binnen was er een enorme chaos van mensen met gereserveerde kaartjes. Het was helemaal in de soep gelopen. Ik sprak dus iemand aan met: ‘Ik kan in deze chaos niet zien wat ik moet doen.’ Zij pakte mijn uitgeprint elektronisch reserveringsbewijs van mij over en gaf het af bij het loket.
Het officiële toegangskaartje liet op zich wachten, maar een suppoost bracht mij precies op tijd, om 20.00 uur naar mijn stoel. Toen begon de voorstelling. Pffffffffffffff.
Na afloop ging ik meteen terug naar de metro. Nooit gedacht, toch gebeurd: de vroege metro met aansluiting op de trein die in Nijmegen aansluiting geeft op de laatste bus heb ik nog net gehaald. Scheelt toch de kosten van de taxi als ik een latere trein had moeten nemen. Op de terugreis ging het flesje water en het zakje Japanse mix met gemak naar binnen. Het was zo warm dat ik het jasje niet eens nodig heb gehad.
Om 0.45 uur was ik thuis. Nog steeds zo vol adrenaline dat ik de slaap niet vatten kon.
En vandaag? Vandaag lig ik volledig op apengapen. Dat komt niet alleen door de hitte.
Geschreven door Bas Meisters