Het woord WoW-Wijn zegt de aandachtige lezer hoogstwaarschijnlijk niets. Het is echter een term van euforie, die ik gebruik als ik een heel bijzondere wijn in mijn glas heb. Niet bijzonder in de context van beroemd, duur of exclusief, maar gewoon een wijn die mij, als eenvoudig wijnliefhebber, enorm aanspreekt, alsof de wijn persoonlijk voor mij zou zijn gemaakt. Een vineus orgasme, als het ware.Daar komt bij dat de toekenning van de classificatie WoW-Wijn vrij subjectief is, maar dat is natuurlijk eerder regel dan uitzondering met wijnbeleving in het algemeen.
is that all there is
?’, oftewel, het WoW-gevoel ontbreekt.
Emotionele beleving, zoals stemming, sfeer, plaats en tijd spelen een grote rol in deze. Alom bekend is het klassieke verhaal van de wijn die op die gezellige camping in Zuid-Frankrijk, onder een mediterrane zon, zo heerlijk smaakte, zodat er vervolgens tientallen liters van mee naar huis werd genomen. Maanden later, tijdens een sombere, gure herfstavond, op de bank in de huiselijke kring, blijkt het echter een heel dun, zuur wijntje te zijn. Kortom, wijn is emotie !
De naam Wow, een persoonlijke verbastering van de uitroep ‘wauw’, is afkomstig van de naam van een elpee uit ‘the Roaring Sixties’ van de Amerikaanse psychodelische rockband
Moby Grape
. ‘Can’t be so bad’, was de snoeiharde, doch o zo mooie hit uit dit album.
De hoes, ontworpen door ene zekere
Bob Cato
, in surrealistic-art-deco-style, heeft altijd veel indruk op mij gemaakt en liet mijn fantasie destijds, de vrije loop. Het toeval wil, dat het meest in het oog springende onderdeel van dit kunstwerk uit 1968, een tros rode druiven betreft.
Een ander kenmerk van een WoW-Wijn is zijn zeldzaamheid. Je moet niet te pas en te onpas met een dergelijke erebenaming gaan rondstrooien, vind ik. Enkele voorbeelden van zo’n WoW-ervaring uit mijn wijnverleden zijn een eerbiedwaardige
1990 Château de Beaucastel
Rouge, maar ook een relatief eenvoudige Beaujolais uit
1999 Château Des Jacques
– Champ de Cour – Moulin-à-Vent van Domaine Louis Jadot, welke zich destijds manifesteerde als een top-Bourgogne.
Mijn allereerste WoW-wijnervaring beleefde ik, toen ik een jaar of achttien was, tijdens een vakantie samen met mijn ouders in Hambach, een Ortsteil van Neustadt an der Weinstraße in de Duitse Rheinpfalz. Tijdens een bezoek aan een Weinstube in het dorp, in gezelschap van een Duits echtbaar en hun dochter Uschi, waar ik destijds heimelijk verliefd op was, maar deze liefde in het openbaar niet durfde te laten blijken, werden die avond diverse plaatselijke wijntjes geproefd. Eenvoudige, open witte wijntjes uit van die ruime Römerweingläser, voorzien van zo’n geribbelde bruine voet, waarin precies 0,2 liter paste.
Toen kwam Wolfgang binnen, de HerrOber van hotel ‘Waldschlößl’, alwaar wij logeerden. Hij kwam bij ons zitten en wilde een rondje geven. Nee, Wolfgang had het niet zo op die eenvoudige wijntjes, die wij dronken. Hij liep naar de eigenaar van de Weinstube, begon wat geheimzinnig met de man te fluisteren en kwam vervolgens weer bij ons aan tafel zitten.
Enkele minuten later bracht de uitbater van het wijnlokaal een zevental chique wijnglazen en een fles wijn, gelegen in een, met water en ijs, gevulde Champagnekoeler. De glazen werden voorzichtig gevuld, er werd geroken, er werd geproefd en na een korte, indrukwekkende stilte, mompelde ik heel zachtjes, maar duidelijk hoorbaar:
WoW !!!!
Met Uschi is het verder nooit wat geworden, met WoW-wijnen duidelijk wel !
Ed