Kort na het overlijden van m’n echtgenote…het leven ging weer gewoon z’n gangetje voor de meesten, maar voor mij en m’n dochters was dat verre van ‘gewoon’, probeerde ik het gevoel van nabestaanden onder woorden te brengen, met de bedoeling, dat anderen hier weer wat kracht en moed uit kunnen putten.
Als we de kans hebben gekregen om in dát moment aanwezig te kunnen zijn… getuige te kunnen zijn… dan werden we geconfronteerd met ‘n stilte; soms noemen we dit ‘n serene stilte en in die stilte loste de vertrouwde verbondenheid met onze dierbare op… !
In diezelfde stilte werd ons “nábestaan” geboren. ‘n Vérder leven met verdriet… angst… zorgen… opluchting.. onzekerheid; in ‘n wirwar van gevoelens en gedachten. Hevige turbulentie ! Al deze gewaarwordingen verzamelen zich als ‘n stapelwolk… ontladen zich… waarna het weer (tijdelijk) opklaart. Voortdurende tegenstrijdige gevoelens en gedachten.Ja, beweren we dan, de dierbare overledene is god zij dank voorbij ‘t lijden..’t leven…’t sterven gekomen, maar vertwijfeld wensen we onze dierbare weer, in gezonde staat, terug. Ook al zien we direct de onmogelijkheid hiervan in. Feitelijk zitten we met onze handen in het haar en weten niet hoe we ons leven… ‘t leven van een nábestaande kunnen invullen. Er bestaat geen cursus, opleiding of handleiding om te leren omgaan met het feit van “nábestaande”.
Nu, ‘n aantal maanden verder, is me één zaak duidelijk geworden. Ik voel me niet eenzaam, verre van, maar wel alleen. “Alleen” in de betekenis van puur zelfstandig keuzes te maken… beslissingen te nemen… gevoelens te verwerken. Ik hoor ‘t nog steeds in mijn hoofd klinken; “nu sta je er alleen voor..! dáár moet je alleen doorheen ! dát kan niemand je voordoen.. !””Alleen”, ja, dat is wáár….. maar niet eenzaam. Er zijn zoveel mensen om me heen met diverse ménselijke kwaliteiten en ook met kwaliteiten op ‘t gebied van technische, administratieve, verzorgende en ondersteunende beroepen.
Deze mogelijkheden zijn voor ons nabestaanden misschien nog ongewend…. maar ze zijn er wél !
Het cruciale punt is meestal vrágen… hulp vrágen… op de persoon áf ! ! ! Het helpt om vertwijfeling… onzekerheid… angst… verdriet…. en zorgen te verzachten.. en als je dit éénmaal hebt uitgeprobeerd kom je erachter dat onze medemens gráág helpt. Dat doen wij omgekeerd toch óók..!
Tegelijkertijd doen we ‘n nieuwe ervaring op die vertrouwen schenkt; zélfvertrouwen, wat uitmondt in wederzijds vertrouwen:
De basis voor ons voortbestaan !
franslj.