In Buurtzin Geloven…

“Even de geraniums verwisselen voor winterviooltjes”, begon ze het gesprek…”maar het bukken gaat niet meer. Toch wil ik dit voor mijn man, die 3 jaar geleden is overleden en het aankomende week-end is de jaardienst”….”Het is me wat”, vervolgt ze het gesprek, “gaat de Rabobank in ons dorp ook al dicht. Met ons ouderen wordt helemaal geen rekening gehouden en als je er iets van zegt, zeggen ze steevast, dat ze ons willen helpen, waar mogelijk is. Als ik dan vraag om de bank ‘open’ te houden, hoor ik dat dit niet kan, want er komen te weinig mensen over de vloer”.

Dit is nog waar ook. De bank gaat dicht en voor bankzaken kunnen mensen dan naar de dichtstbijzijnde ‘grotere’ bank om zaken af te handelen….5 km verderop. Alleen…mensen die niet meer mobiel zijn, worden met kosten geconfronteerd om met een soort ‘mobycar’ ernaar toe gebracht te worden en ook weer afgehaald. Dit betekent: ruim van te voren zo’n ritje aanvragen..op tijd klaar staan…dan weer de terugreis boeken…ook weer op tijd klaar staan en, met een beetje geluk, kan iemand binnen 2 uur weer thuis zijn.

“Zegt m’n zoon, die in Alphen a/d Rijn woont, dat hij een computer wil plaatsen en een internetverbinding zal aanvragen, zodat ik zelfstandig kan blijven bankieren. Maar daar heb ik helemaal geen zin in ! Niet meer dan lagere school in m’n rugzak…nooit getypt….geen bankzaken gedaan, want dat deed mijn man, die het plaatselijk postkantoor beheerde en nu zou ik met m’n 77 aan een cursus computeren moeten beginnen, waar ik geen verstand van heb en geen zin in heb?”

“Ja, ja…mevrouw..het is me inderdaad wat. Hoe pakt u het nu dan aan?”, vraag ik haar.

“Nou, ik heb alle ‘papieren’, waar ik geen verstand van heb en waar ik niets van begrijp, op tafel uitgespreid en als er dan iemand binnenloopt, die er wel wat van af weet, vraag ik om eea in te vullen of een ondertekende accept-giro in de brievenbus van de bank te stoppen. Ik heb zoveel beperkingen, dat ik niet of nauwelijks mobiel ben en daardoor aangewezen op ‘hulp’ die binnenloopt. Ik ga echt niet meer ‘aan de computer’ voor die paar jaar dat ik hier nog rondloop”.

Ik vermoed dat dit veel meer voorkomt dan ik denk. Ouderen, die niet meer in staat zijn om ‘aan de computer’ te gaan en feitelijk in de kou staan of afhankelijk zijn van hulp uit de directe omgeving, zoals familie, kinderen, kennissen en buurtgenoten. Ouderen, die naar de tv kijkend bijvoorbeeld, om de haverklap horen; “Ga naar www. enz” en juist dan het gevoel ervaren, er niet meer bij te horen en voor ieder wissewasje om hulp moeten vragen. Kan me voorstellen, dat dit niet ‘lekker’ voelt.

Ja..Buurtzin heeft Zin…altijd !

franslj.