In de jaren 90 kwam ik per toeval in aanraking met mensen, die in een verzorgingshuis, danwel kliniek woonden en waardoor ik een regelmatig bezoeker werd. Zo ook met iemand, die eerder op yoga-les kwam; “aangepaste yoga-oefeningen voor ouderen” in Huize Franciscus in Beek (L). Ik noem haar Mia, haar hele leven alleenstaand gebleven !
Door hersenaandoeningen veranderde haar lichaam en haar leven; ‘n lichaam dat om aanpassing ging vragen.Dit baarde Mia veel zorgen en in die zorgen kwam ook de angst……. Angst die steeds sterker werd en toch leefde zij ermee…… zij uitte die angst… probeerde het onder woorden te brengen, zover als dit nog mogelijk was…….
Als iemand haar aandacht schonk en haar aansprak over die verschrikkelijke angst, dan uitte ze zich op háár manier…… en in die uiting ontstond er een niet te beschrijven gevoel… bij Mia én de ander…..!
Ze was zo gesteld op rust, kalmte, stilte en vrede…. Je kon ‘t voelen, speuren…. en dit kwam vooral tot uiting tijdens de rolstoel-wandelingen in de kliniek, waar ze de laatste 3 jaren van haar leven noodgedwongen doorbracht. Het waren wandelingen zowel binnenshuis, alsook buitenshuis in de tuin van de kliniek……. Héérlijk zuchtte ze dan vanuit haar hart….. en zo ging het ‘n drietal jaren door totdat zich de ‘thuisreis’ aandiende…..
Mia werd bedlegerig.
Op ‘n middag zat ik bij haar aan bed. Ze keek me aan en glimlachte tevreden en gelaten, tenminste voor dat moment…. en dan, ‘t volgende ogenblik, kwam er plotseling zo’n fase van onrust en angst…… Ik hield haar hand zachtjes en losjes vast en merkte hoe koud die aanvoelde, wreef en masseerde die lichtjes tot dat die weer wat warmer aanvoelde en stopte beide handen onder de dekens…..
Ze wilde nog iets vertellen of liever gezegd iets vragen; Ze tilde zichzelf ‘n eindje op….. ogen wijd open…. en vroeg: “komt … ‘t….. goed ? “, en zakte weer terug in bed.
“Ja, Mia”, antwoordde ik, “alles komt goed, u bent bijna thuis”………….. en dan keerde de kalmte, de rust na ‘n tijdje weer terug. Eerst ademde ze nog hoog en snel en dan weer laag, traag en diep!
‘n Medebewoonster, Gerda, kwam bij ons zitten en begon wat te vertellen. ‘n Rustig en kalm gesprek over alledaagse gebeurtenissen. Zo gebeurde het dat de hele kamer vervuld was met rust, kalmte en vrede….. het ontroerde ons !
Even later ging ik naar huis, nadat ik Mia een ‘goede thuiskomst’ had toegewenst….. Ik zou de volgende dag weer op bezoek komen en de volgende dag, het was Mia’s geboortedag, vernam ik van de verpleging dat ze de voorafgaande nacht, in alle kalmte en rust voorbij haar lijden was gekomen……. “goed en wel thuis”……….!
Een heel bizondere ervaring, waar niets ‘angstigs’ bij was. Een ervaring die het bewustzijn ‘opschoont’ en ontdoet van ‘zou ik dit wel aankunnen?’ Het gaat vanzelf en op een heel natuurlijke manier…uitmondend in een ongekende ‘stilte’…
franslj.