Norah Jones hoort tot de zangeressen die een revolutie in de jazz hebben teweeggebracht. Niet met lawaaiig vertoon, maar met melodische, subtiele fraseringen. Aanvankelijk kwam hethaar niet op de bijval te staan die ze verdiende, maar ze bleef trouw aan zichzelf. Haar nieuwe cd ‘Not too late’ is een overwinning. Op de desinteresse van de Nederlandse muziekpers en de teleurstellingen van een vorig album.door Eric van ‘t Groenewout
Toch zit het er goed vol. De vaste bezoekers van Makor, waaronder nogal wat datende stelletjes, hebben Norah hier, in haar vaste repetitieruimte, al een paar keer zien optreden. Naast het podium zitten grote mannen van de Amerikaanse muziekindustrie als Bruce Lundvall en Michael Cuscuna, verantwoordelijk voor de revival van jazzlabel Blue Note Records. Achterin heeft de jazzzangeres en muzieklegende Abbey Lincoln met haar gevolg een plekje gevonden.
Het is en blijft ademloos stil in Makor. Norah zingt nummers van de Beatles (Blackbird), van Hank Williams (Cold, cold heart), de ene na de andere jazzklassieker, en natuurlijk ook het repertoire waarmee ze een half jaar later wereldwijd doorbreekt. Jesse Harris, de singer/songwriter die tekent voor een groot aantal songs op ‘Come away with me’, zit vaak gehurkt naast het podium, met zijn gitaar in de aanslag. Zo nu en dan mag hij meedoen van Norah, maar zij houdt de teugels strak in handen.
Amper een maand later strijkt Norah Jones neer in Amsterdam voor een cdpresentatie. Het wordt een fiasco: de Nederlandse muziekpers spreekt luidkeels door het intieme optreden heen. Na afloop is Norah in tranen. Die beschamende desinteresse is tekenend. Terwijl de ene na de andere hype wordt gecreëerd, vindt de echte revolutie in stilte plaats. Norah Jones, en in haar kielzog Madeleine Peyroux, Marta Topferova, Mariza, Sara Taveres, Katie Melua en nu Kaat Hellings, zorgen voor een radicale omwenteling. Niet langer lawaai en woede, maar melodie en mededogen, en een muzikale invulling die bij Norah is gestoeld op jazz, blues, gospel, pop, folk en country. Aanvankelijk wordt deze nieuwe koers door de media genegeerd, maar de cd’s verkopen goed en vooral: de concertzalen zitten vol.
Na ‘Come away with me’ toert Norah drie keer de wereld rond. Een deel van het repertoire komt haar inmiddels de neus uit, en de altijd toegankelijke en sympathieke Norah heeft vooral grote moeite met de paparazzi. Met haar vriend en bassist Lee Alexander schrijft ze continu door aan nieuw repertoire, wat op het tegenvallende en meer country-gerichte album ‘Sunrise’ verschijnt.
Nu, 31 miljoen verkochte cd’s en acht Grammy Awards verder, is Norah Jones terug met meer jazzy en folky repertoire op het album ‘Not too late’. Een voorproefje in 2006 is het vriendenalbum ‘The little Willies’ (als eerbetoon aan haar held Willy Nelson), waarbij Norah uiting geeft aan een ongeremd muzikaal plezier. Die lijn van ongedwongen, ongekunsteld zingen van prachtige cabareteske honky tonk-miniatuurtjes, heeft Norah doorgetrokken naar ‘Not too late’. Op de meeste songs wordt ze omringd door haar vertrouwde vrienden, waarmee zij die avond in Makor heeft gespeeld. Het koudwaterappartement in Brooklyn is ingeruild voor een immense loft met studio in Manhattan, maar het gevoel van toen is terug.
Norah Jones
Not too late
EMI/Blue Note
0946 3 82035 2 0