En dan met name de dorpjes St. Pietersvoeren, St. Maartensvoeren en ‘s Gravenvoeren vallen op door hun ligging aan de flanken van de Ardennen…in een stroopstreek !
Aan Nederlandse zijde liep alles wat enigszins naar toerisme riekt, mudjevol; wandelaars, mensen met stokken, ook wel ‘nordic walking’ genoemd, fietsers, motorrijders, vooral ook automobilisten. Wat een drukte op de terrasjes, waar wél gerookt mag worden, maar binnen zat het eveneens helemaal vol, waar we ook keken.
Een geluk, dat ik een beetje bekend ben met de omgeving en bovendien heb ik een print gemaakt van het gebied, waar we naar toe gaan, zodat ‘bij verdwaling’, Google Maps uitkomst kan bieden.
Willeke, naast me, genietend van de omgeving en op m’n vraag of het niet begint te vervelen, als we zo vaak de ‘heuvels’ binnenrijden, komt steevast hetzelfde antwoord; “Nee, hoor, welk jaargetijde dan ook, ik geniet iedere keer weer van de afwisseling in de steeds veranderende natuur en vooral van de stilte, de rust….”
“Vroeger vertelde m’n vriendin wel eens dat ze naar de Ardennen gingen en ik wist dan niet meer dan dat dit in België ligt…En nu vertoef ik er zelf regelmatig en snap waarom dat zo bijzonder uit haar mond klonk”.
Wat een wereld van verschil, als we de grens passeren. Het wegdek verandert in oneffenheden, elektriciteit wordt in dit deel van België nog via palen, houten palen veelal en draden naar woningen e.d. geleid. De schuurtjes, achter woningen gelegen, zijn meestal een opgebouwd samenraapsel van afvalhout, zo lijkt het wel en ineens ontwaren we iets van een kasteel. We zitten dan in St. Pietersvoeren, ook wel, omdat hier de taalgrens het land doorkruist, Fouron St. Pierre, genoemd.
Op de minst opvallende plek langs de doorgaande weg staat, in een bocht, aangegeven, dat verderop een ‘eetgelegenheid’ te vinden is…Le Commandeur, geheten en je gelooft het misschien niet, maar we weten het in één keer te vinden, stoppen, stappen uit, lopen naar binnen, nemen plaats…er is volop plaats en bestellen wat te drinken en iets voor de lunch. Op en top, mogen we wel zeggen. Een gezellig en rustig gelegen ‘eettentje’, in alle Belgische eenvoud opgezet en uitgebaat en van hieruit gaan we zo dadelijk een korte wandeling maken.
We ontdekken, dat eerder opgemerkt kasteel, een forellenkwekerij herbergt en bij de ingang aangekomen, wil Willeke wat foto’s maken van ‘in bassins rondzwemmende forellen’…flinke joekels al, hoor, totdat er een met stem verheffende vrouw komt aanlopen en ons vertelt, dat we géén foto’s mogen maken, zonder eerst entree te hebben betaald.
Als we twee euro per persoon betalen, mogen op het terras plaats nemen en zoveel foto’s maken, als we wensen. Ja, deuhhhh, we gaan toch niet betalen voor het fotograferen van forellen? “Nou, mevrouw, om op het terras te zitten, lijkt ons nog wat koud en als we foto’s willen maken, komen we van de zomer nog wel eens terug. Goede middag”…en we vertrekken.
Wat een hebberd, zelfs entree durven te vragen, om op het terras te mogen zitten en foto’s te schieten, terwijl we bij de ingang de menukaart zagen en ontdekten, dat het niet het goedkoopste kasteelrestaurant is.
Maar goed, dat geeft niet en we vervolgen onze wandeling. Lopen de natuur binnen, buiten de bebouwde kom en laten ons onderdompelen in een heerlijke stilte. Het kasteel blijft als oriëntatiepunt binnen ons zichtveld en we maken foto’s naar believen…. Een heerlijke smakelijke lunch en een weldadige wandeling op deze schitterend mooie zondagmiddag…in de Voerstreek, België… Wat wenst een mens zich nog méér?
Helaas kunnen we jullie géén foto van een ‘forelmodel’ presenteren…misschien van de zomer !
frans en willeke.