Duitse Draken: voor mij zijn dat Duitse TV-films van romantische snit die het niveau van de gemiddelde kasteelroman nauwelijks overschrijden. Ze zitten vol liefde, menselijke problemen die stuk voor stuk overwonnen worden en leiden onverbiddelijk tot het verplichte happy end dat je van kilometers ziet aankomen en je met ellebogen tegemoet snelt. Artistiek misschien een vorm van volkcultuur, maar eerlijk is eerlijk, op het juiste moment kan ik er eindeloos van genieten.
“Der indische Ring.”
De titel zegt het al: een mooie aanleiding om te filmen in de exotische setting van een overigens schitterende stad ergens in India. In de TV-gids stond de volgende omschrijving:
“Weduwe Anna Landsberg reist naar India voor een bezoek aan haar zoon Andreas. Tot haar schrik blijkt hij te gaan trouwen met de mooie Indiase Savita en niet van plan terug te keren naar Duitsland.”
Dat moet wel tot problemen leiden, kan niet anders.
De Indiase schoonfamilie is verdeeld over hun Duitse schoonzoon en zijn moeder. Bij de Hindoestaanse
mater familias
is er zelfs sprake van onverholen vijandschap. Om het nog erger te maken was Savita eigenlijk beloofd aan een andere, Indiase man, die nu jaloers moet toezien hoe zijn bruid voor een ander kiest.
‘Vrouwen hebben niks te kiezen,’
zo luidt zijn gedachte en natuurlijk neemt hij wraak op zijn rivaal.
Dan komen er af ten toe twee zwerfkinderen in beeld die van stelen moeten rondkomen en Anna op slinkse wijze haar trouwring ontfutselen. Gelukkig is er nog een vriend van de Indiase familie die het allemaal ziet gebeuren en ervoor zorgt dat Anna haar dierbare ring terugkrijgt. Er bloeit iets moois op tussen die twee terwijl de zorgen zich opstapelen.
Andreas wordt ontvoerd. Raad maar door wie. Anna krijgt de magische Indische ring van haar aanstaande schoonfamilie, omdat deze haar terug naar haar zoon zal leiden. Het plan slaagt, de bruidegom wordt tijdig gevonden en de dag erna is de bruiloft. Het jonggetrouwde stel besluit de twee zwervende en stelende weeskinderen te adopteren en de liefde tussen Anna en haar nieuwe vriend bloeit tijdens de bruiloft verder op. Dankzij het kunststukje van de Indische ring heeft Anna bovendien voor haar eerst zo vijandige schoonfamilie bewezen er helemaal bij te horen.
Eind goed al goed. Barbara Cartland had dit niet kunnen verbeteren. Ik weet dat deze films te flauw voor woorden zijn, maar af en toe ben ik er ineens voor in de stemming en ga ik er lekker voor zitten. Waarom zou dit minderwaardig amusement zijn en al die Amerikaanse misdaadseries en melige komedies niet? Voor mij is de keuze tussen moord en romantiek helemaal niet moeilijk. Als er dan ook nog op locatie gefilmd is en er af en toe oogverblindend mooie beelden te zien zijn is mijn TV-avond weer helemaal goed.
Wat mij bevreemdt is dat dit fenomeen op de Nederlandse TV zo onbekend is. Deze Duitse films worden op de nationale noch commerciële zenders uitgezonden en ook niet op eigen bodem gemaakt. Dat laatste zal ook wel financiële redenen hebben, maar van mij zouden programmamakers daar eens kritisch naar mogen kijken. Misschien iets voor omroep Max?
Joop! Waar ben je als we je nodig hebben?
Geschreven door Bas Meisters