Een mens, zoals zovelen..tegen de 80 jaar lopend en tot voor kort ‘gezond’..en samen met m’n tante van een mooi leven genietend…
En ach…als het een aandoening is, waarvan we vermoeden dat die wel weer over gaat, leggen we ons er wel bij neer, maar wat, als het iets is, wat nooit meer overgaat en ons leven op z’n kop zet…zoals bij m’n oom..én z’n hele gezin ?!
We zitten bij hem en z’n vrouw is aanwezig, samen met dochter, schoonzoon en 2 kleinkinderen…en oh ja…ook nog een neef van m’n oom en echtgenote.. In de woonkamer van een…hoe heet zoiets, om niet de naam ‘instelling’ te gebruiken? “Verzorgingshuis voor mensen met een lichamelijke aandoening/handicap”…is een hele mond vol. Ik noem het maar bij de voornaam “Odilia”…dat is zo’n huis.
Een ruime woonkamer op dezelfde verdieping waar m’n oom permanent verblijft…met mooie uitzichten, maar daar schiet hij zeker niets mee op. Hij wil zo graag weer gezond worden en thuis met z’n hobby’s bezig zijn….alleen, het zit er niet meer in en als ik m’n oor te luister leg bij z’n dochter en schoonzoon, ziet hij het soms niet meer zitten en wordt apathisch…Alsof hij denkt “Was ik maar dood”…Dit is geen leven, wat me zint !
M’n tante heeft hem 9 weken thuis verzorgd….totdat ook zij helemaal op was. Zo kon het niet verder en werd ‘opname’ noodzakelijk…van tijdelijk tot nu…blijvend. Na zoveel jaren gehuwd bij elkaar levend, ineens gescheiden van elkaar. Wat moet dat weer pijn doen, lijkt me…eerst de blijvende opname en dan het ‘gescheiden’ voelen. Van de andere kant, als het niet meer gaat met verzorgen, is dit de beste oplossing en krijgt m’n tante wat rust en ruimte..
Alle zaken, die m’n oom deed, worden nu door m’n tante ter hand genomen….en bij iedere computerhandeling de ‘pijn’ van het gemis voelen…wéten dat hij het altijd invulde en verzorgde en het nu niet meer mogelijk is.
Ja, een geluk…hun kinderen wonen relatief dichtbij en helpen waar mogelijk is. Ook voor de kinderen een hele omschakeling in hun dagelijkse ‘beslommeringen’…Tijd inpassen voor bezoek aan vader en moeder…dingen bespreken en uitvoeren…
Zo zitten we met z’n tienen in de woonkamer van de ‘Odilia’…m’n oom in een rolstoel en de anderen eromheen, gezellig keuvelend en geen sprake van stress en andere rare toestanden.. We zien aan z’n mimiek dat hij ervan geniet…zoveel bezoek, weliswaar vermoeiend, maar toch…het doet hem zichtbaar goed om met zovelen in de ‘woonkamer’ te vertoeven..
Soms een hulpeloze blik van…ik snap niet wat je bedoelt en leg me het nog eens uit…en áls het dan opnieuw uitgelegd is, weer die tevreden smile… Het is me wat…M’n oom kende ik als iemand die graag een discussie aanging en over elk onderwerp wel iets wist te vertellen en nu…na diverse hersenbloedingen niet meer of nauwelijks kan praten en schrijven..
Wat jammer toch, dat een mens op zo’n wijze de laatste levensjaren door moet brengen en helemaal afhankelijk is van z’n omgeving.. Ondanks dat, voel ik dankbaarheid dat we gezond zijn en hem van tijd tot tijd kunnen bezoeken en ook voor de familie een gevoel van ‘saamhorigheid’ kunnen aanreiken…door er gewoon te zijn…in alle eenvoud….
Straks ‘rolt’ m’n oom terug naar z’n kamer met mooi uitzicht op de heuvels …ze liggen met tweetjes op één kamer…en hopen op…ja…op wat ???
Tot een volgende bezoek, oom…we blijven in de buurt !
franslj.