Twee kranten liggen met de voorpagina naar mij toe. De eerste met een foto van de ceremonie waarbij Peter van Uhm op het binnenhof officieel de functie van Commandant der Strijdkrachten op zich neemt. De tweede met een portretfoto van diens zoon Dennis van Uhm, één dag later gesneuveld in Afghanistan. De tegenstelling had niet grote kunnen zijn.
Het sneuvelen van luitenant van Uhm (23) en soldaat Mark Schouwing (22) is een nieuw dieptepunt. De bizarre samenloop van omstandigheden maakt het allemaal extra wrang. Wie zich even inleeft in het intens verdriet van de nabestaanden voelt een golf van emoties opkomen. Wee getalenteerde jonge mannen met een heel leven voor zich en een grote belofte voor de toekomst zijn ineens uit het leven gerukt.
In Nederland wedijveren verdriet en woede met elkaar. Deze soldaten zijn gesneuveld voor de wederopbouw van een land waar enkele weken geleden nog hevig geprotesteerd werd tegen Nederland, vanwege Wilders´Fitna. ´Go Home!´ werd er geschreeuwd voor de deur van de ambassade. ´Ondankbaar volk!´ was mijn gedachte toen en nu nog meer.
Wat hebben wij Daar te zoeken? Is de prijs niet veel te hoog voor het vage en onduidelijke doel? Waarom zouden wij proberen een land op te bouwen waar zo veel tegenstand en onderlinge verdeeldheid heerst? De inheemse bevolking moet de wederopbouw zelf willen en daar merk ik onvoldoende van.
´Als we nu weggaan heeft de Taliban gewonnen.´ wordt gezegd. ´We kunnen ons niet onttrekken aan de internationale verplichtingen die wij als NAVO bondgenoot zijn aangegaan. Afghanistan speelde een sleutelrol bij de planning van de aanslagen van 11 september en zal opnieuw de bakermat worden van internationaal terrorisme als wij dat land nu aan zijn lot overlaten.´ vindt de Nederlandse regering.
Misschien. Maar is de steeds uitzichtlozer strijd in Afghanistan wel het beste middel om het internationaal terrorisme te bestrijden? Of kunnen we op andere manieren Osama bin Laden en kornuiten de voet dwars zetten? Hoe minder blijvende resultaten de missie in Afghanistan oplevert, hoe meer ik vraagtekens plaats bij onze aanwezigheid daar. De lering die we uit de dood van deze twee jonge militairen zouden kunnen trekken is dat we de missie opschorten. Breng de troepen terug naar Nederland en zoek naar andere manieren om de wereldvrede en -veiligheid te bevorderen.
Speurend naar een lichtpuntje bezocht ik de weblog van mijn kennis Leo Schellekens (62.) Hij is maandag 14 april vertrokken om in Afghanistan als Country Education Manager voor Save the Children onderwijsactiviteiten te coördineren. Hij heeft zijn eerste ervaringen op zijn weblog geplaatst. Hij is positief gestemd. Ik was blij nieuws van hem te vernemen maar voorlopig deel ik zijn optimistische kijk niet. Mokkend wil ik nog maar één ding: heroverwegen van onze aanwezigheid in Afghanistan.
Geschreven door Bas Meisters