Op zondagochtend vindt in het Concertgebouw in Amsterdam tussen 11.00-12.00 uur het Zondagochtendconcert van de AVRO plaats. Op zondag 7 september jongsleden werd het nieuwe seizoen geopend met het Eerste vioolconcert van Paganini en de Eerste symfonie van Schumann. Er was veel te genieten.
Dirigent Jan Willem de Vriend stond voor het Orkest van het Oosten. Zij werkten bijzonder goed samen met solist Koelman en kregen daarna de gelegenheid te schitteren in de eerste symfonie van Schumann. De Vriend is een dirigent die met zijn hele lichaam het orkest door de muziek leidt. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk en sprong niet alleen over op de leden van zijn orkest, maar ook op het aanwezige publiek. Zo werd dit concert een heerlijk cadeautje voor de iets latere zondagochtend.
Wie hiervoor naar het Concertgebouw aan het Museumplein gaat, kan dit prima combineren met een bezoek aan één van de drie nabijgelegen musea. Het Rijksmuseum, het Stedelijk Museum en het Vincent van Gogh Museum liggen hier op luttele meters afstand. Op vertoon van je concertkaartje krijg je 50 procent korting op de entree. Onze keuze viel na de lunch op Van Gogh.
We huurden na binnenkomst een telefoon met gesproken uitleg en begaven ons naar de eerste etage, waar een flink deel van de zeer uitgebreide collectie hangt. Met de toelichting erbij werden de schilderijen nog toegankelijker en ik was in een mum van tijd verkocht.
Oogstrelend, elk werk treft je in je ziel. Vincent van Gogh schilderde wat hij zag, maar dan niet alleen met zijn lichamelijk, maar ook met zijn innerlijk oog. Voor elk schilderij groot of klein geldt dat hij er telkens in slaagt het wezen van zijn onderwerp te treffen op een manier die daarvoor noch daarna door iemand is geëvenaard.
Des te schrijnender en opmerkelijker dat hij bij zijn leven geen schilderij heeft verkocht. Hij leefde in bittere armoede. Zijn broer Theo was zijn enige schutspatroon, die hem tot aan zijn dood is blijven ondersteunen en in hem bleef geloven. Helaas hebben Vincent noch Theo van Gogh, die nauwelijks een half jaar na elkaar overleden, het moment waarop de waardering voor Vincents kunst tot grote hoogte steeg niet meer mogen meemaken.
Als bezoeker laat het je verbijsterd achter. Wie de schilderijen ziet snapt er niets van. Waren ze in die tijd dan allemaal blind? Het lot van Vincent van Gogh is zo onrechtvaardig, dat je een hart van steen moet hebben, wil je daar niet door geraakt worden.
Verder dan de eerste etage kwamen we niet. We hebben alles wat daar hing zo intensief bekeken, dat we geen energie meer hadden voor de rest. Dus verlieten we het museum, gingen naar het station, kochten daar een beker cappuccino en namen plaats in de trein terug naar huis. Die bood alle gelegenheid om rust te nemen en even bij te komen.
Een uitje Amsterdam kun je dit niet noemen. Het was meer een dagje Museumplein. Maar wat daar te zien en te beleven valt maakt een bezoek aan de hoofdstad van ons land al meer dan waard.
Geschreven door Bas Meisters