Met dit schrijven wil ik enkel en alleen mijn mening en visie geven over doping en dopinggebruik. Ik tracht weer te geven wat ik via enkele zeldzame bronnen uit het wielermilieu verneem. Hier en daar tracht ik een oplossing te vinden tegen al deze praktijken. Namen zal ik niet noemen. Voor mijn eigen veiligheid en die van anderen. Er is mij een geval bekend van een journalist die al geruime tijd op de hoogte was van de praktijken van een bepaalde dealer. Toen hij aan zijn bron vroeg wat er zou gebeuren als hij dit bekent zou maken kreeg hij als antwoord ” Dan krijg jij de kogel”. Dus een beetje voorzichtigheid is wel geboden.Door Livin Klaasen (ex profwielrenner)
Wie denkt dat alleen bij het wielrennen naar verboden middelen gegrepen wordt, heeft het behoorlijk mis en pakken boter op zijn hoofd.
Kijk naar het voetbal, atletiek, triatlon, schaken, biljart en zelfs bij duivensport komen er gevallen van dopinggebruik aan het licht en dan ziet men alleen nog maar het topje van de ijsberg.
Alleen bij het wielrennen wordt er iets meer gecontroleerd dan bij andere sporten en wordt er ook meer aandacht aan besteed. Hoe groter de namen van de betrapte sporters, hoe meer er over geschreven wordt in de pers.
Maar, wielrenners zijn daarom niet slechter of minder betrouwbaar dan andere sporters, bedriegers zijn er overal.
Bedriegers, anders kan men dopinggebruikers niet noemen. Zij gaan niet alleen met de eer strijken, maar ook met de centen van diegenen die hun sport wel zuiver en clean beoefenen.
Al denken de meeste mensen dat een dopingvrije sport niet meer bestaat, toch zijn er nog massa’s sportliefhebbers en ook wielrenners die hun sport zonder doping betwisten.
Vergeet niet, training is nog steeds de beste doping voor een sporter.
Wie zijn de bedriegers?
Op de éérste plaats moeten we natuurlijk de pakhaas zelf plaatsen die het verboden middel tot zich neemt. Maar we mogen ook niet vergeten dat sommigen zo onder druk worden gezet door sponsors, sportbestuurders, organisatoren en iedereen die er belang bij heeft dat een bepaalde renner op het hoogste schavotje staat dat er voor hem bijna geen andere weg is dan die van dopinggebruik.
Zolang ertussen de ploegleiders, verzorgers, mecaniciens, begeleiders en zelfs tussen de mensen van de public relations recidivisten zitten, zal het probleem van doping zeker niet uit te rooien zijn.
Al deze figuren moeten er uit, of we krijgen nooit meer een zuivere sport.
Een veel voorkomende afspraak binnen wielerploegen is, pak maar als je wilt, maar let op dat je niet gepakt wordt. In het contract van een renner staat meestal een nota dat er bij dopinggebruik direct ontslag volgt. Als men dan weet dat er renners zijn die na een controle positief waren, vervolgens ontslagen worden en medelen dat ze binnen hun ploeg een individueel geval zijn, maar wel het hele jaar door hun loon blijven ontvangen dan weet ieder mens met een gezond verstand dat er iets niet klopt en dat er stront aan de knikker zit.
Maar ja, de ploegen zijn wel verplicht om hun betrapte renners te ontslaan want alle Pro Tour ploegen hebben een ethisch charter ondertekent waarbij direct ontslag volgt na doping gebruik. Moesten ze daar dan geen gevolg aan geven dan is de hele geloofwaardigheid om zeep.
Spijtoptanten
Alhoewel het zelden gebeurt, het zijn uitzonderingen, toch zijn er dopingzondaars die hun fout toegeven en eerlijk bekennen dat ze aan het spul hebben gezeten.
Geef deze spijtoptanten die hun fout toegeven een minder zware straf dan zij die staan te brullen en blèren dat ze niets gedaan hebben. Ze zouden zelfs volledige kwijtschelding van straf mogen krijgen indien ze hun bronnen en alle gegevens van dealers e.d. doorgeven aan de bevoegde instanties. Maar ja, ze krijgen veelal een even zware of soms nog zwaardere straf als zij die staan te janken dat ze niets gedaan hebben en dan vervolgens met een pak geld en advocaten klaar staan om hun onschuld te bewijzen of eventueel een straf proberen te ontlopen tot na hun carrière.
Iedereen die wil meewerken aan het zuiver maken van de sport moet daar de volledige steun bij krijgen. Uitspraken als ik kan en mag niets zeggen omwille van de geldende omertà binnen het peloton is grote larie. Iemand die niets verkeerds gedaan heeft hoeft ook niets te verzwijgen en de zondaars zeker geen hand boven het hoofd houden. Maar zoals al meermaals gebleken is, zodra men man en paard noemt worden ze door de zogenaamde leiders tezamen met hun hielenlikkers geviseerd en hun leven in de groep ondragelijk gemaakt.
Bloeddoping
Nadat men het fenomeen epo in de sport ontdekt had, ging men er van uit dat nu de top op gebied van dopinggebruik wel bereikt was. Niets was echter minder waar. Er kwamen steeds weer nieuwe producten en gevallen van dopinggebruik aan het licht waar men het bestaan nog niet eens van vermoedde.
Plotseling kwam ook het omstreden Spaanse dopingnetwerk waarbij vooral bloeddoping op grote schaal werd gebruikt aan het licht en men was dan ook verwonderd dat het nu vooral om toppers ging. Kopmannen die door deze affaire Tour deelname aan hun neus voorbij zagen gaan.
Dat deze praktijken vooral uit Spaanse hoek kwamen was niet zo verwonderlijk.
Al jaren werd er gesproken over wielrennen op twee snelheden. Vooral Spaanse renners of renners met Spaanse connecties die voorheen gewone volgers waren bleken nu plotseling in staat om een hoofdrol te spelen in de zwaarste en moeilijkste wedstrijden. Renners die vroeger zelfs geen top 20 plaats konden behalen kwamen nu op het podium van een grote ronde terecht.
Denken dat deze praktijken alleen in Spanje van toepassing zijn zou nogal naïef zijn en men mag er dan ook zeker van zijn dat deze werkmethodes niet alleen daar maar ook nog wel elders van toepassing zijn. Vroeg of laat zal er ergens wel weer een dopingbom ontploffen met misschien nog grotere namen en nog meer sporttakken die in opspraak komen.
Bloeddoping is geen recente bezigheid. In de jaren 70 en 80 van vorige eeuw bezochten renners al een bepaalde dokter waarvan ik de naam hier niet vermeld omdat hij reeds overleden is en ik het gezegde, over de doden niets dan goeds wil respecteren. Deze dokter trok een half litertje bloed en voegde er een dosis ozon aan toe. Daarna werd het mengsel weer toegediend. Een dokter, nu nog steeds actief bij een Pro Tour ploeg, deed hetzelfde maar vermenigvuldigde de dosis ozon met vijf. Hart en bloedvatenspecialisten noemen deze praktijken moorddadig.
Onbegrijpelijk, dat er mensen zijn die alle mogelijke en zelfs levensgevaarlijke praktijken aan hun lichaam laten gebeuren om toch maar op het hoogste niveau te geraken.
De Spaanse bron
Al jaren en jaren is geweten dat Spanje een luilekkerland is voor al wie zich wil bevoorraden op het gebied van doping. We moeten natuurlijk niet naïef zijn en denken dat alle kwaad alleen afkomstig is vanuit Spanje. Maar dat vanuit het Iberische schiereiland heel veel dopingmiserie verspreid word is een algemeen gegeven.
Jarenlang heeft er een gedoogbeleid geheerst en dit vermoedelijk met goedkeuring van vorige regeringen met het oog op de olympische spelen van 1992 in Barcelona. Voor de ogen van de wereld moest de oogst groot zijn. Daarom moesten dan ook alle middelen aangewend worden.
De oogst was dan ook reusachtig met maar liefst 22 medailles waaronder 13 gouden.
Lopen, tennis, hockey… het kon niet op, maar nu onder het regime van de socialisten komt de omwenteling, alleen moeten die nu wel voorbij al die opgebouwde structuren.
Uit eigen ervaring weet ik dat bij dopingcontrole de regels niet al te zuiver werden genomen als het om Spanjaarden ging. Terwijl ik bij een controle met mijn slurfje in een potje moest mikken onder toezicht van een controleur, werden de potjes van de geselecteerde Spaanse renners netjes gevuld vanuit een grote colafles.
Ook renners met een dopingreputatie uit mijn eigen ploeg maakten van het gratis vliegticket dat verstrekt werd door een sponsor van een rittenwedstrijd in Spanje gebruik om hun voorraad stimulantia aan te vullen. Ze vlogen gratis mee naar Spanje, stapten in de eerste rit af, gingen hun inkopen doen in diverse apotheken en vlogen de dag nadien weer gratis terug naar huis, opdracht vervuld en apotheekkast aangevuld.
Het is beslist niet voor het gunstige klimaat dat renners massaal naar Spanje trekken in de winter of tijdens het tussenseizoen. En wat doen ze in zuid-afrika? Ook profiteren van het permissieve karakter van de medici. Wie zal het weten.
Maar zoals gezegd, het zou naïef zijn om alleen Spanje met de vinger te wijzen.
Zoals algemeen geweten is werd er in de Oostbloklanden collectief aan dopinggebruik gedaan.
Iets wat de USA er toe aanzette om ook producten te fabriceren en op grote schaal te gebruiken om de concurrentie met de landen achter het ijzeren gordijn aan te gaan in alle sporttakken met ook hier weer het doel voor ogen om bij alle internationale sportevenementen met de meeste medailles te kunnen pronken.
Te zware ronden?
Alhoewel men er nooit over geklaagd heeft, komt men nu plots tot de conclusie dat de grote rondes te zwaar zijn. Maar als we alles op een rijtje zetten, dan zal je zien dat het allemaal nogal meevalt. Een grote ronde telt 20 ritten, onderbroken door 2 rustdagen. In zogenaamde sprinters etappes moeten het klassement rijders enkel zien dat ze gespaard blijven van pech en ongevallen. In sprinteretappes komt het meeste werk op de schouders te liggen van de ploegmaats van de sprinters. Bij bergritten rijden deze renners in groep naar de aankomst, net binnen tijd. Dan is het de beurt aan de klassement rijders om uit hun pijp te komen en strijd te leveren, maar meestal wordt die strijd uitgesteld tot de laatste berg. Bij tijdritten moeten ze ook nog eens volop gaan maar voor de helpers zijn dit relatief kalme ritten, alleen zien dat men niet buiten tijd arriveert.
Een rit vertrekt meestal rond het middaguur, voordien hebben ze maximale verzorging.
Na de aankomst worden ze met luxe mobilhomes of autobussen naar een hotel gebracht en zowel onderweg als in het hotel worden ze weer optimaal verzorgd en bediend. Dus van die 20 ritten moeten de meeste renners er maximaal 10 echt voor gaan.
Alleen is het jammer dat ook hier weer een stelletje bedriegers bij zitten die door middel van het verboden spul hun prestatie willen optimaliseren. Het zou mooi zijn moesten alle renners met gelijke wapens strijden, dan zou men pas een mooie tour krijgen. Het gemiddelde zou misschien een pak lager liggen, maar daar ligt de wielerliefhebber niet wakker van, als de strijd maar eerlijk gestreden wordt. Voor zij die het spel eerlijk spelen is het wel alle dagen aanklampen en het zijn dan ook deze jongens die vroegtijdig en uitgeput de strijd moeten staken.
En al klagen de renners over vermoeidheid en ondraaglijke verplaatsingen en verplichtingen, vanaf de dag na de Tour zijn ze weer fit genoeg om dagelijks een criterium te rijden.
Laten we dit nu eens vertalen naar iemand die dagelijks zijn boterham moet verdienen als bouwvakker. Deze moet veelal om 5.30 uur uit zijn bed om dan een verplaatsing te maken naar de werf van 1 à 1,5 uur over drukke wegen met files en alles wat er bij komt kijken.
Daar aangekomen maakt hij meestal een werkdag van ± 9 uur want anders loont die lange verplaatsing niet. Dan weer 1 à 1,5 uur onderweg naar huis en komt hij pas tegen de avond weer thuis. Dit 5 dagen na elkaar en dan op zaterdag meestal nog wat bijklussen om zijn loon een beetje op te krikken om op zondag van een rustdag te genieten. Dit herhaalt zich week na week om dan in de zomer van 3 weken vakantie te genieten.
Wie nu nog zegt dat een ronde van 3 weken zwaar is zou beter eerst eens een paar jaar in de bouw gaan werken of in een fabriek waar het er al even zwaar aan toe kan gaan.
Renners beseffen niet wat voor een luxe leventje ze hebben.
Alleen, als een bouwvakker hoofdpijn, verkoudheid of ander ongemak heeft kan hij zonder problemen medicatie nemen wat bij een renner soms wel een probleem kan zijn vanwege de uitgebreide lijst van verboden producten.
Mondialisering
Jaren geleden moest, vooral onder impuls van een Nederlandse voorzitter van de UCI de wielersport een wereldsport worden. De renners konden voortaan UCI punten verdienen en aan de hand van hun puntentotaal werd hun prijs bepaald. Op deze manier werd het dopinggebruik alleen maar gestimuleerd, want hoe meer punten, hoe beter het contract.
Deze mondialisering heeft voor de wielersport meer kwaad dan goed gebracht.
Renners uit alle continenten kwamen naar europa om hier de wielersport te beoefenen.
Dat deze renners er alles voor over hadden om de top te bereiken was natuurlijk hun volste recht, maar om die top te bereiken was dopinggebruik niet ver weg. Iemand die naar de andere kant van de wereld trekt om zijn kans te wagen is bereid om alles en nog wat te proberen om zo snel mogelijk aan de top te staan. En het zijn veelal deze renners die nu de hoogste top bereiken, de grote rondes naar hun hand zetten, het podium bevolken en de renners uit het oorspronkelijke wieler heimat naar de achtergrond verschuiven.
Die mondialisering en het daarbij horende UCI puntensysteem heeft nog meer kwaad aangericht dan men op het eerste zicht zou vermoeden.
Vanaf nu moesten ook de van oudsher bestaande wedstrijden, waar in het verleden elke grote renner zijn stiel geleerd heeft plots opgewaardeerd worden met een veel hoger prijzengeld en onkostenvergoeding voor de ploegen met als gevolg dat de kalender van de zogenaamde kermiskoersen flink werd uitgedund. Vele organisatoren waren verplicht om hun wedstrijden te laten verrijden door lagere categorieën of helemaal te laten verdwijnen.
Het was net in deze wedstrijden dat grote renners in het verleden hun conditie op punt stelden en niet zomaar door gewoon deel te nemen maar ook door mee te strijden voor de overwinning.
Kijk de uitslagen van deze wedstrijden er maar op na en je zal zien dat alle grote kampioenen op de erelijsten vermeld staan. Een wedstrijd rijden is altijd nog zoveel beter dan training. Hier doet men snelheid en ritme op die ze later kunnen gebruiken op weg naar hun klassieke zeges.
Ik vind het dan ook onbegrijpelijk dat renners niet aan een wedstrijd kunnen deelnemen omdat ze moeten gaan trainen, of wedstrijden rijden enkel en alleen als training.
Een grote ronde rijden als voorbereiding op het WK, ik vind het belachelijk. In een WK is maar één winnaar en al diegene die enkel gekoerst hebben als training zijn in mijn ogen verliezers.
Elke wedstrijd waar een renner aan het vertrek staat en niet gemotiveerd is om er het beste van te maken is een verloren wedstrijd. Dat is althans mijn mening.
Ik ben misschien nog van de oude stempel, maar geef mij toch maar de renners die het hele jaar door strijd leveren op het hoogste niveau. Naar het voorbeeld van de oude gloriën.
En dan zijn we weer terug bij af.
Door dopinggebruik van een beperkte groep worden de snelheden steeds weer de hoogte in gedreven zodat het niet mogelijk is om dit een heel jaar vol te houden.
Dus, de bedriegers moeten er uitgezet worden en bij herhaling volledig verbannen worden uit de wielersport. En dit zou ook voor de hele entourage rond het peloton moeten gelden.
Lang leve de (zuivere) Wielersport.
Livin Klaasen.
Ex profwielrenner en auteur van het boek ‘Van trimmer tot profwielrenner’