Je levensdroom verwezenlijken op je 54e.”Als de kramp in mijn handen te heftig wordt, stop ik met schuren en ga ik verder met verven.” Vertelt kunstenares Yolande Weerdenburg. Ze houd even haar handen op, eelt en paarse verf resten. Haar wangen rozig, de grote bos krullen wappert zachtjes in de wind. Herfst is begonnen, het Franse boerenlandschap begint weer aan een gedaantewisseling. Rood en bruine tinten komen zachtjes door.”Maar dit is wat ik wil. Het is zo heerlijk.”
“Ik kreeg een nieuwe ruimte, in een verpauperde straat.”
“Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik naar het buitenland moest.” In haar jeugd maakte ze spannende reizen. Met haar vier jonge kinderen ondernam ze haar eerste serieuze poging. Naar Portugal. Ze leefde in een klein vissersdorpje, aan het strand. “De kinderen speelde altijd buiten.” Maar er moest ook ‘brood’ op tafel komen. En dat lukte niet voldoende. Terug in Nederland, Scheveningen, begon Yoland weer opnieuw.
“Toen ik van de kunstenaars vereniging Stroom een atelier kreeg in bos Clingendael werd mijn kunst opgepikt. Er waren veel wandelaars. Ik begon work shops te geven. Ik en mijn kunst bloeide op daar in de buitenlucht.” Eindelijk kwam dan daar het succes. Of toch niet?
“Door een geschil met de verhuurder werd ik met al mijn kunst op straat gezet. Alles moest twee containers in. Ik kreeg een nieuwe ruimte, in een verpauperde straat, afgelegen in de Chinese buurt.”Met volle kracht werd er een nieuw atelier gemaakt. Maar daar liep het niet. Ze werd er steeds ongelukkiger en ze wist het weer. ” Ik hoor hier niet!”
“Ik droomde van die grote families, met al die kinderen bij elkaar, en waar de moeder de spil is.”
De kinderen waren inmiddels volwassen. Ze ging samen met haar ex man en beste vriend het hele land door. Op zoek naar een geschikte locatie. Langzaam staken ze steeds verder de grens over. Italië, Portugal, Frankrijk of Costa Rica. Ze maakte een korte reis naar Costa Rica, het land waar zoveel goede verhalen vandaan kwamen. Het was er prachtig en er waren mogelijkheden. Maar veel te ver weg. Ze had inmiddels kleinkinderen.
“Dit was het. Het voelde zo goed dat ik er helemaal onzeker van werd. Ik kon niet slapen. Dan toch? Ik was helemaal in tranen.”
“Ik droomde van die grote families, met al die kinderen bij elkaar, en waar de moeder de spil is. Die warmte die je zovaak in families in Italië en Frankrijk proeft.” Tijdens de zoveelste zoektocht, door Frankrijk, en teleurstelling na teleurstelling was er weer een goede hint. De zoveelste. Een Franse makelaar lag in scheiding, en ging hun Ancien Hospice verkopen. We namen een kijkje.
“Dit was het. Het voelde zo goed dat ik er helemaal onzeker van werd. Ik kon niet slapen. Dan toch? Ik was helemaal in tranen.” Het was te duur, maar ik kreeg hulp van mijn beste vriend. We kochten het samen. Een echte Ancien Hospice.”
Yolande werkt gestaag door. De meeste mensen zien er al tegen op als ze één kamer moeten renoveren. Maar Yolande heeft vijf huizen, en een schuur en een enorme tuin. De Centre de Hospice bestaat uit een groot huis met daar omheen vier kleine huizen. Allemaal met elkaar verbonden. Het grote huis is ‘af’. Een Frans huis is namelijk nooit af.
“Als het geld op is ga ik meestal verder in de tuin werken.” Een aantal gasten verblijven zijn al gereed. Ze zijn prachtig ingericht. Niet door met veel geld te smijten, maar door eigen creativiteit en kunst. In een van de huisjes is een atelier ingericht. Ik opper dat het misschien een goed idee is om de ruimte ter verhuren aan andere Nederlandse kunstenaars. Maar mijn idee wordt resoluut van de tafel geveegd.” Nee. Er wordt zoveel gedronken door kunstenaars. Dat wil ik hier niet. Gezond eten, kunst en natuurlijk een wijntje hoort erbij. Maar dronkenschap niet. Gezond genieten van de omgeving.”
“Jolanda; kunst is heerlijk, en nog fijner als je dat kan delen.”
Yolande heeft veel opzij gezet om haar droom te verwezenlijken. Ze heeft de sprong gewaagd en op haar 53 e begonnen aan haar droom. Maar niet alles moet daarvoor wijken. Haar droomt bewaakt ze, hoe moeilijk dat ook is. Want de Hospice wordt nu nog niet ‘plat gelopen’ door toeristen. En dat wil ze ook niet. Het liefst wil ze gewoon met haar kunst bezig zijn, en dat delen.Yolande; kunst is heerlijk, en nog fijner als je dat kan delen.
“Kom, stap jij even op de fiets naar de bakker, dan maak ik een lunch.” Op mijn oer Hollandse fiets rol ik door het Franse landschap. Op de heuvel draai ik me nog eens om. Tussen de toppen van de bomen zijn de daken van de Hospice zichtbaar. Ik weet zeker dat Yolande nog niet aan de lunch is begonnen. Maar wel ver op weg met haar droom.
Informatie
Yolande Weerdenburgh was Haags nachtburgemeester. In die hoedanigheid organiseerde ze festivals met een flinke knipoog naar kunst. Ze is de drijvende kracht achter de Graffiti projecten. Graffiti niet als last maar als kunst zien, en deze artiesten mogelijkheden geven. Het is inmiddels een succes.
De Centre Hospice telt enkele kamers. Er worden work shops gegeven en u kunt altijd langs komen om een kijkje te nemen. Het zal niet meer lang duren eer de beeldentuin af is en men daar een bakje thee kan komen drinken.
Het gehele jaar geopend, overnachting met ontbijt vanaf € 35.00
Tekst en fotografie:
Arthur Wieffering ontrack26.nl/ fietsfoto.nl